Ewald Engelen werpt in ‘De mythe van de gemaakte vrouw’ een nieuw licht op het feminisme, schrijft de uitgever van het boekje. Morgenavond gaat Engelen met Coen Simon en Frank Meester (de redacteuren van de serie Nieuw Licht) in Groningen in discussie over de vraag hoeveel feministische golven er nog nodig zijn om die ongelijkheid ongedaan te maken. Of zit het feminisme zichzelf in de weg? Drie heren. Dat het alleen mannen zijn ligt ook aan mij. Ik was uitgenodigd en hoefde niet zo nodig. Waarom niet? Open brief aan Ewald Engelen.
Lees verder →

Een conferentie van vrouwen, in het FNV gebouw. Wat is er bijzonder aan? Dat het vrouwen zijn, afkomstig van de werkvloer, uit Honduras, Guatemala, Mexico, Turkije, Marokko en Belarus, vrouwen die van hun leven niet hadden gedacht dat ze nog eens activistes zouden worden, dat ze vakbondsvrouwen zouden worden, dat ze voorop zouden lopen bij het organiseren van vrouwen om voor hun rechten op te komen, en dat ze nog eens aan een conferentietafel in Amsterdam zouden zitten.
Lees verder →

Ik hield deze korte lezing op de Studium Generale van De Andere Academie, op 2 november 2016. De andere lezing werd gegeven door Marjan Sax, en de moderator was Farid Tabarki. Inleiding door Jan Andreae.

We have met the enemy, and he is us. (Pogo)

Ik heb nogal eens als trainer in oorlogslanden gewerkt, in het voormalige Joegoslavië, in Zuid Afrika, in de Gazastrook. Dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Dus ik dacht, kom, ik ga eens naar een land zonder oorlog. En dus boekte ik samen met een vriendin een reis naar een conferentie over huiselijk geweld – dat wel – in de Verenigde Staten. Die ochtend stormde de vriendin onze slaapkamer binnen met een onbegrijpelijke mededeling: er was net een vliegtuig in een toren gevlogen. Het was 11 september 2001. Beneden, tussen de totaal verbijsterde Amerikanen, zagen we op de tv net het tweede vliegtuig zich in de Twin Towers boren. De mensen om me heen schreeuwden, huilden, of waren bevroren van ontzetting en ongeloof. ‘Waarom doen ze dat tegen ons’, vroeg een vrouw naast me die meteen zeker wist dat dat wel Palestijnen moesten zijn geweest, ‘we zijn toch altijd goed voor ze geweest?’
Lees verder →

Ik heb het jarenlang gevolgd: de pogingen vanuit de moslimgemeenschappen om het Nederlandse publiek beter te informeren over de islam, dwars tegen alle vooroordelen in. Mooie bijeenkomsten heb ik meegemaakt, vele iftars en debatten, veel moskeeën die hun deuren openden – ik herinner me nog een interessante bijeenkomst toen er veel ophef was over de ‘doodsangst’ waarin moslims die ‘afvallig’ waren geworden in zouden zitten. Twee ‘ongelovigen’ en twee gelovigen spraken in pais en vree met elkaar, in een moskee. Er is een stap verder mogelijk naast alle pogingen om bruggen te slaan. Verzet, legitiem protest. Dus organiseerde de studentenvereniging IQRA aan de Erasmus Universiteit een avond over verzet. Tenslotte hoort het ook bij de islamitische traditie om te getuigen tegen onrecht.
Lees verder →

Waarom zouden witte mensen die tegen racisme zijn zich apart organiseren, in eigen groepen? Is dat niet in strijd met de gedachte dat we de ongelijkheid tussen zwart en wit op willen heffen? Is het dan juist niet de bedoeling dat we samen optrekken?
Lees verder →

Helaas! Uitverkocht.
Op drie maandagavonden, 14 november, 28 november en 12 december wordt er in De Nieuwe Liefde een cursus aangeboden voor witte mensen die belangstelling hebben om zich in te zetten tegen racisme. Er is plaats voor 18 mensen. Voor meer info, en voor het bestellen van kaartjes, zie hier.
Lees verder →

Het is interessant hoe populair Chimamanda Ngozi Adichie wereldwijd is geworden. Ze is er zelf ook wel verbaasd over. Een zwarte vrouw, en een feministe bovendien, drie factoren waarmee je je bepaald niet bij iedereen populair maakt. Maar ze kwam op de juiste tijd, met de juiste boodschap, en deed het met haar specifieke eigen toon: niet bezig om wie dan ook te pleasen, niet bereid om zich te verdedigen of dankbaar te zijn voor de ruimte die ze in mag nemen, zegt ze gewoon recht voor zijn raap wat ze te zeggen heeft. En dat met een bewonderenswaardige rust.
Lees verder →

Het feminisme leeft. Weer. Te zien tenminste aan de uitverkochte zaal in de Tolhuistuin bij de discussie over feminist futures, en de uitverkochte voorstellingen met Chimamanda Adichie binnenkort.
Lees verder →

Het was een privilege, een ander soort privilege, om gast te mogen zijn op het symposium Zwart Nederland, een onderdeel van de Black Achievement Month die zich in ons land voor de eerste keer afspeelt. Nancy Jouwe, die de dagen inhoudelijk had georganiseerd vertelde hoe ze er toe kwam. Ze vertelde hoe ze naar Florence ging voor de expositie van Black Portraitures, daar zwarte Nederlanders tegenkwam die elkaar vaak niet eens bleken te kennen, en toen dacht, waarom hebben wij dat in Nederland niet? Waarom moet ik hiervoor naar Italië?
Lees verder →

Te gast: Clarice Garcard, over wat het betekent om zwart te zijn in Nederland. Naar aanleiding van Black Achievement Month, waarover spoedig meer. Overgenomen van Joop.

Wat betekent het om zwart te zijn in Nederland?
Lees verder →