Van de kilometers aan puin die we zagen in september 2015, toen we vlak na de laatste oorlog tegen Gaza daar waren, is bijna niets meer te zien. Die zijn grotendeels opgeruimd. We zien nieuwe gebouwen, een door Indonesië gedoneerd ziekenhuis, een nieuwe school, de moskeeën staan weer. Maar duizenden families zijn nog steeds dakloos, soms onzichtbaar omdat ze ingetrokken zijn bij familie, soms zichtbaar in de vele noodonderkomens tussen de nog bestaande huizenblokken in. Soms hebben mensen met losse stenen, lappen plastic en stukken golfplaat in hun kapotte huizen een soort van onderdak gemaakt. Vaak zijn het noodwoninkjes, bestaande uit containers die zijn neergezet, door hen ‘caravans’ genoemd. Die zijn ijskoud in de winter en bloedheet in de zomer. Het is er al behoorlijk heet als wij er zijn, en dus zit overdag niemand in zo’n container want je komt er gebraden uit.
Lees verder →

We spreken met Mahmoud Daher, van de World Health Organization. De WHO is een onderafdeling van de VN, en we bezoeken hem dus in het glanzende VN-paleis, waar we eerst door de security moeten. De VN is een belangrijke factor in Gaza. De UNRWA is de VN-poot die destijds is ingesteld om de vluchtelingen in Gaza bij te staan met humanitaire hulp: driekwart van de bevolking van Gaza bestaat uit vluchtelingen en nazaten.
Lees verder →

In een van de open klinieken van de PMRS, vlakbij de grens, bij een Bedoeïenendorp, spreken we met een vrouw, Samira Abu Namous, die er van alles is: ze is maatschappelijk werkster, leidt de receptie, de apotheek, geeft er voorlichtingscursussen, vooral aan vrouwen. Een levendige, goedlachse vrouw, die graag met ons praat. Nu blijkt het een voordeel dat we als Kifaia-ploeg deze keer alleen met vrouwen zijn – dat was niet speciaal de bedoeling – en dat we van de PMRS ook een vrouw meehebben, Maha. We komen op de vrouwenissues, ook de meer pijnlijke onderwerpen die in gemengd gezelschap moeilijk aan de orde komen.
Lees verder →

De PMRS heeft een mooi project: om kinderen die slechtziend zijn toch een kans te geven om op school mee te komen, worden de schoolboeken uitvergroot. We bezoeken een school voor jongens tussen de 16 en 18. Daar zitten ze net eindexamen te doen, dus we willen ze zeker niet lang storen, maar daar zit een jongen met een borrelglaasjesbril zijn eindexamen te doen op voor hem vergrote papieren.
Lees verder →

Gaza is een plaats van tegenstellingen. Ik merkte het opnieuw, toen we na anderhalf jaar afwezigheid weer in Gaza waren, aan de reacties van Nadia Benaissa, ons nieuwe bestuurslid, die voor het eerst mee was. De eerste dag de verbazing. We werden van de grens naar het kantoor gebracht van de PMRS, de Palestinian Medical Relief Society, in Remal. De rijkste en relatief minst getroffen wijk in Gaza, waar alle NGO’s, ministeries en banken zijn, plus de paar supermarkten waar je alles kunt kopen. Als je geld hebt, uiteraard. We werden uitgenodigd bij de families van Maha en Aed, die een van die fantastische Palestijnse maaltijden voor ons klaar hadden staan. Waar waren de problemen eigenlijk?
Lees verder →

Aleppo is Burning! Wat bedoeld was als een picketline op de Dam in Amsterdam, georganiseerd door het Amsterdamse Vredesinitiatief samen met de Internationale Socialisten, groeide uit tot een grote emotionele demonstratie – veel Syrische vluchtelingen waren gekomen. Woede, wanhoop, tranen, en een minuut stilte voor al die duizenden doden die vandaag op de officiële dodenherdenking niet zullen worden genoemd.
Lees verder →

Er waren verschillende plekken om 1 mei te gaan vieren. Ik deed het in mijn linkse kerk, de Ekklesia Amsterdam. Geeske Hovingh deed de preek. Helemaal naar mijn hart. Over arbeid, en over hoe de ene helft van de mensen werkloos aan de kant staat en de andere heft zich een burn out werkt.
Lees verder →

Anneke Jos Mouthaan, oprichtster van SIVMO en Een Ander Joods Geluid, en petemoei van Stichting Kifaia, werd gisteren, op 20 april, liefdevol in de aarde gelegd.

De controverse die is ontstaan doordat een paar schrijvers niet willen dat ‘hun’ uitgeverij De Bezige Bij een boek van Dyab Abu Jahjah uitgeeft, vanwege diens vermoede maar niet bewezen antisemitisme, heeft een achtergrond. Die gaat niet over Dyab Abu Jahjah maar over Nederland. Over de scheiding der geesten die al stamt van vlak na de oorlog. Het gaat om de existentiële vraag: wat bedoelen we als we zeggen: nooit meer Auschwitz?
Lees verder →

Nooit meer samen naar de rododendrons, nooit meer samen demonstreren, nooit meer samen naar Zandvoort. Woensdag is overleden mijn vriendin Anneke Jos Mouthaan, oprichtster van Een Ander Joods Geluid (onder andere), 86 jaar geworden.
Lees verder →