Eens was de Groene Amsterdammer een kritisch en links weekblad. Daar is ernstig de klad in gekomen. De Groene gaat met de tijd mee, kun je zeggen. De vraag is welke tijd. De kwestie waar het deze week over gaat is ‘de affaire Jahjah’, dat wil zeggen, de onrust die ontstaan is onder een aantal schrijvers omdat uitgeverij De Bezige Bij een contract heeft gesloten met kritische Libanees-Belgische schrijver Dyab Abu Jahjah voor een nieuw boek. Waar dat boek over gaat is niet bekend, maar de persoon Abou Jahjah is kennelijk al voldoende om mensen als het schrijversechtpaar Durlacher-De Winter de bomen in te jagen. Leon de Winter is vooral bekend als iemand die er voetstoots van uitgaat dat kritiek op Israël nergens anders op kan berusten dan op jodenhaat. En dat Abou Jahjah kritiek heeft op Israël is geen geheim.
Lees verder →

Te gast: Kevin Levie.
Terugblik op het Oekraine referendum, en wat nu verder.
Gefeliciteerd, maar waarmee eigenlijk?

32 procent opkomst, 61 procent tegen. “SP-Leider Emile Roemer is een dag later nog steeds opgetogen”, meldt sp.nl. Zelf hoop ik een dag later vooral dat ik de hoofden van knetterrechtse seksisten als Jan Roos en Thierry Baudet nu een tijdje niet meer hoef te zien. Maar dat gaat niet gebeuren, vrees ik: voor hen is dit een strategisch succes op weg naar een hegemonie van radicaal-rechts denken.
Lees verder →

We hebben afscheid moeten nemen van Joes Meens, die samen met mij (en Eelco Boom) eens Stichting Kifaia oprichtte, nu bijna twintig jaar geleden. Joes is verpleeghuisarts. Nu we een nieuwe partner hebben in Gaza, het PMRS, die geen medische training nodig heeft, wilde Joes zijn expertise als arts elders in gaan zetten. Dat begrepen we, maar helemaal droog hielden we het niet op zijn afscheidsfeestje. Zo vaak zijn we samen naar Gaza geweest: meer dan vijftig keer! Voor zijn afscheidsboekje schreef ik het volgende verhaal, met herinneringen.
Lees verder →

Eigenlijk is het vreselijk dat we het moeten blijven doen: demonstreren tegen racisme, tegen uitsluiting, tegen de harteloze manier waarop we omgaan met vluchtelingen, tegen de opkomst van populistisch rechts, maar eerlijk: het is ook feest. Al die mensen bij elkaar, anderhalf duizend waren het er, die fantastische mix. Zoals het ook zou kunnen, met al onze verschillen, samen leven, na blijven denken: in wat voor wereld willen we leven, wat voor wereld willen we na laten voor onze kinderen, voor de mensen na ons?
Lees verder →

Ach wat een geweldige middag was het, daar bij de Dokwerker. Tweeduizend mensen (telden wij, de pers had het over ‘honderden’) Terwijl de Pegida aanhang volgens een bericht zeventig en een ander tweehonderd mensen bedroeg. Dat we het niet vergeten. De mensen die actief opkomen voor vluchtelingen, en tegen racisme zijn ruimschoots in de meerderheid.
Lees verder →

‘Hierbij verklaar ik, een oude sabra die de velden heeft geploegd en bomen geplant, een huis heeft gebouwd en zoons heeft verwekt, kleinzoons en achterkleinzoons, en bloed heeft geplengd in de strijd voor de oprichting van de staat Israël, ik verklaar dat ik mijn geloof in het zionisme afzweer, het zionisme dat gefaald heeft. En ik zweer dat ik niet langer trouw zal zijn aan de joodse fascistische staat en zijn krankzinnige waanbeelden, dat ik niet langer het volkslied zal zingen, dat ik alleen nog op zal staan op dagen dat de doden die aan beide kanten in de oorlogen gevallen zijn worden herdacht, en dat ik met gebroken hart het Israël aanschouw dat nu zelfmoord aan het plegen is’. Aan het woord was Dov Jeremia. Een oude zionist, Israëli, hij was toen 95 jaar. Ik citeerde hem in Oorlog als er vrede dreigt. Hij is gestorven, 101 jaar oud.
Lees verder →

De Syrische zangeres Shaza Hayek zingt Mag Ik Dan Bij Jou met haar landgenoten Badi Rafea (percussie), Nader Issa (tenorsax) en Nazeer Abdulhai (ud) en BJ Baartmans op gitaar ben Rob Geboers op piano. Jeroen Kurpershoek maakte de prachtige videoclip.

Keulen rommelt nog na in de weekbladen, die altijd wat later zijn. Interessant is de nevenhetze waarbij vooral ‘het fanatieke feminisme’ (Elsevier) het moet ontgelden, want, wordt er beweerd, die feministen kijken weg. Nou dacht ik dat we juist het tegendeel deden van wegkijken, namelijk er op wijzen dat er nog heel veel meer seksueel geweld gaande is ook in ons geweldig fijne land, gepleegd door authentieke kaaskoppen, dat we dat al een halve eeuw weten, en dat er ijverig wordt weggekeken door met name de mensen die zich nu opeens geweldig opwinden over Keulen en daar meteen een asielzoekers issue van maken. Dus bij wie is er nu eigenlijk sprake van ‘selectieve perceptie’?
Lees verder →

Niet dat we er zo vrolijk van werden. De nieuwjaarsborrel van EAJG – Een Ander Joods Geluid en SIVMO – Steuncomité Israëlische Vredes- en Mensenrechtenorganisaties met speeches van de respectievelijke voorzitters, Jaap Hamburger en Gied ten Berge die weinig reden gaven tot vreugde en optimisme. Het gaat met Israël voornamelijk steeds slechter. Geen enkele oplossing in zicht. In Israël heeft praktisch niemand het meer over de bezetting. Jan van der Putten vrolijkte ons op met een samenvatting van zijn nieuwe boek, een thriller genaamd Operatie Menora, een verhaal dat zo onwaarschijnlijk is dat het waar gebeurd moet zijn.
Lees verder →

Martin Luther King day 2016, 53 jaar na die nooit vergeten speech, I have a dream, een middag in de Balie, georganiseerd door de Nederlandse afdeling van Humanity in Action. Het geprojecteerde portret is van Coretta Scott King, zijn vrouw. Deze middag gaat over de vrouwen in de burgerrechtenbeweging. Hun rol werd en wordt maar al te vaak vergeten. Dit keer staan de vrouwen centraal. Het wordt een emotionerende middag met een volle zaal.
Lees verder →