Blijven doen: naar de Schipholwake, om dat akelige grauwe gebouw heenlopen, zwaaien naar de mensen binnen die we als schimmen zien staan, de mensen die ze ‘vreemdelin noemen en nu opgesloten zitten, in afwachting van wat er over hun lot wordt beslist. Ze zwaaien terug.
Lees verder
David Sheen, Israeli, was een van de getuigen op het Russell Tribunal, op 24 september in Brussel. Zijn getuigenis is de moeite waard om in zijn geheel te zien, omdat het aangeeft hoezeer het anti-Arabische racisme al gewoon is geworden in Israël.
Lees verder
Zaterdag een inspiratiedag bij de vrienden van Sabeel (hier hun verslag)) in de Janskerk in Utrecht. Inspiratie ook voor mij toen ik kon luisteren naar schrijfster Tineke Bennema die zelf jaren in Palestina heeft gewoond en er prachtig over schreef (hier is haar verhaal en dit hier gaat het over haar laatste boek) Ik was het met haar eens dat we reden hebben om optimistisch te zijn over hoe de publieke opinie over Israël langzaam maar zeker aan het veranderen is. Maar ze was het wel met mij eens dat we weinig reden hebben om optimistisch te zijn over Gaza, want het gaat veel te langzaam en het is te verwachten dat het de volgende aanval, zeg over een jaar of twee, drie, al gepland is. Zoals deze laatste aanval dat was.
Lees verder
(Lot van Baaren)
In de kranten kom je niets meer tegen over Gaza/Palestina, want de ‘oorlog’ is voorbij en dan is het geen nieuws meer. Gelukkig zijn er nog wel mensen – en organisaties – die begrijpen dat er nog niets is opgelost, dat het heel slecht gaat met Palestina en uiteindelijk ook met Israël, en dat het een zaak is van lange adem.
Lees verder
Brussel, 24 september 2014. Het bekende Russell Tribunaal heeft een extra sessie ingelast vanwege de oorlog tegen Gaza. Achter de lange tafel de jury, mensen van naam en faam, en een voor een aan het woord: de getuigen. Een hele lange zit. En zwaar, want zelfs ik die nu wel wat gewend is greep het ontzettend aan. Achter elkaar de getuigenissen over wat er werkelijk in Gaza is gebeurd, dat is bijna niet te harden.
Lees verder
Dinsdag. Onze laatste dag, we hebben een paar uur voor we de weg terug afleggen, door Erez, door Ben Gurion. Om nog wat te kunnen filmen van het werk van de PMRS gaan we mee in de bus die zo’n kleine vierkante mobiele kliniek trekt. We gaan naar een van de noordelijkste plekken in Gaza – je kunt vandaar de grens met Israël zien.
Lees verder
Dag twee. We hebben afgesproken om bij onze oude vrienden langs te gaan van het NCCR. We werken niet meer met hen samen, maar dat wil niet zeggen dat we niet ontzettend met ze meegeleefd hebben. We worden omarmd door mensen die we al jaren kennen, maar ook nieuwe medewerkers geven ons een hand. Er zitten vijf en dertig mensen op ons te wachten. Ik vertel ze hoe erg we het vinden wat er met hen gebeurd is, en hoe machteloos we ons voelen dat we ondanks al ons protest niet hebben tegen kunnen houden dat ze opnieuw een verschrikkelijke en onrechtvaardige aanval over zich heen hebben gekregen. Ik kijk naar de gezichten, ik heb ze nog nooit zo aangeslagen gezien.
Lees verder
