(Lonneke Lemaire bij de Kristallnachtherdenking)

Vrijdag 13 december was Lonneke lemaire van Platform Stop Racisme en Uitsluiting op het Forum van het Transnational Migrant Platform over de groei van racisme in Europa. Dit is wat ze zei:

HET SYSTEMATISCHE RACISME IN EUROPA

Is het toevallig dat in Europa het racisme de laatste jaren extreem is toegenomen?

Sinds de Amerikaanse president Bush de War on Terror heeft uitgeroepen (lees de oorlog tegen moslims) en de economische crisis in 2008 in al zijn hevigheid losbarstte zijn racistische en fascistische partijen aan een opmars begonnen die sinds de 30er jaren van de vorige eeuw zijn weerga niet kent.
Lees verder →

(Dit is ook Gaza: plezier aan het strand)

‘Jullie zijn wel rare mensen’
Leren van andere culturen

Ik schreef deze column voor de Moslimkrant, hier, waar die ingekort verscheen.

Ik heb in de loop van mijn leven veel gereisd. Niet alleen als vakantieganger, maar ook om in andere landen te werken. Als trainer voor vrouwengroepen en hulpverleners die iets deden met slachtoffers en daders van geweld werkte ik in de voormalige Joegoslavische landen en in het Zuid-Afrika van na de apartheid. En al bijna twintig jaar kom ik regelmatig in de Gazastrook waar ik een organisatie van gehandicapten ondersteun.
Lees verder →

Racisme in soorten en maten

Eigenlijk moeten we niet over racisme spreken alsof het één ding is, en past binnen één simpele definitie. We kunnen beter spreken over racismes, meervoud. Ik zal in dit stuk betogen dat in verschillende tijden racisme een andere functie gehad heeft. Dat racisme gepaard kan gaan met wisselende stereotypen en vooroordelen, naar gelang de houding van de witte meerderheid of de achtergrond van de groepen waar racisme zich tegen richt.
Lees verder →

(Alex van Ligten)

Zondag. We zingen: ‘dat de groten der aarde zich bekeren tot de armen’. Wat ben ik toch blij met mijn linkse kerk. Er zullen meer kerken zijn waar we nu een portret van Nelson Mandela kunnen zien, maar in hoeveel ervan wordt er ook gebeden tegen het opkomend racisme?
Lees verder →

(Op de foto Emma Breedveld)

Op 29 november was in De Nieuwe Liefde een middag, co-productie met het blad Speling, over spiritualiteit en engagement. Onderwerp wel aan mij besteed. Dit is de tekst van mijn korte lezing.

Maar de grootste is de liefde
29 november 2013

Zo lang als ik me kan herinneren ben ik een socialist. Ik was het toen het in de mode was en ben het gebleven toen het niet meer in de mode was. Ik ga er van uit dat de kloof tussen arm en rijk die in Nederland nog steeds groeit niet alleen een onverdraaglijke schande is, maar dat het bijbehorende neoliberalisme elke oplossing voor de grote problemen in ons westen bijkans onmogelijk maakt. Welk probleem je ook noemt, neem de positie van ouderen die als ‘onproductief’ opzij worden gezet, of het lot van vluchtelingen die ongewenst zijn of het behoud van het milieu – niets daarvan is op te lossen binnen dit economisch systeem. Socialisten staan niet bekend als erg spirituele of gelovige mensen, hoewel daar beroemde uitzonderingen op zijn. Spiritualiteit wordt in de maatschappelijk geëngageerde wereld vaak gezien als escapisme, en niet geheel ten onrechte, en de kerk heeft een slechte naam op het gebied van maatschappijkritisch engagement. Werden niet eeuwenlang arme burgers zoet gehouden met de belofte van een hiernamaals waar alles goed zou komen als ze zich nu maar zouden schikken in hun onderworpenheid en vooral bereid waren om arm te blijven?
Lees verder →

Je hoort het vaak zeggen: waarom hebben de Palestijnen geen Mandela? Cynisch kun je zeggen dat de Palestijnen geen Mandela hebben omdat Israël geen De Klerk heeft.
Lees verder →

Bij de werkjes van een schrijverspoes hoort het van het werk af houden van de mens.
Lees verder →

Het was samen met miljoenen mensen dat ik gebiologeerd naar de tv keek, op 11 februari 1990, toen het onvoorstelbare gebeurde. Mandela kwam vrij. We zagen hem lopen, in een grijs pak, hand in hand met Winnie. De tranen liepen over mijn wangen, want wat hier gebeurde was zo hoopvol, als dit kon gebeuren, wat was er dan nog onmogelijk? Na zevenentwintig jaar kwam de man die we eens terrorist noemden uit de gevangenis en werd president van het land dat hem daarvoor als vijand betitelde, en dat zonder bloedvergieten.
Lees verder →