WAT IS HERDENKEN? 4 mei, de Dodenherdenking. Vorig jaar maakte Arnon Grunberg tijdens de lezing een vergelijking tussen de jodenvervolging en hoe Nederland met zijn Marokkanen omspringt. Dat viel niet bij iedereen goed. Dit jaar viel de uitnodiging van Abdelkader Benali, Nederlander met Marokkaanse achtergrond nog slechter, de lezing werd afgeblazen. De vraag is waarom we eigenlijk herdenken, wat is de functie ervan? Gaat dat alleen over vroeger, of ook over nu? Literair tijdschrift SKUT publiceerde een kettingbrief (zie tijdschriftskut.nl). Frans-Willem Korsten zei het in zijn brief over herdenken: dat 4 mei geen dag van nationale eenheid kan zijn, maar een dag is van gebrokenheid. Ik werd uitgenodigd om ook een brief toe te voegen, en dit is wat ik schreef.
Lees verder →

Over feminisme en socialisme zonder nostalgie
In het blad voor antropologen CUL verscheen een artikel waarin ik werd neergezet als een ‘ex Fem-Soc’, en socialisme werd beschreven als een kwestie van nostalgie naar het mislukte communiste uit Rusland. Het leek me wel gepast daar een antwoord op te schrijven.

Tekst: Anja Meulenbelt
Tijdschrift CUL 24 febr 2021

Het was interessant om een artikel in het tijdschrift Cul tegen te komen, waarin aandacht is voor het feminisme, en waarin mijn naam ook nog voorkomt. Dat brengt me er wel toe om een paar zaken recht te zetten of aan te vullen. Ik kan het Wineke Brans niet kwalijk nemen dat ze niet alles weet over de ‘soc-fem’ van eens, want dat is alweer een halve eeuw geleden. Wel lijkt het mij belangrijk om wat meer te weten van het feminisme van nu.
Lees verder →

Een interview van meer dan twintig jaar geleden. Ik was het al vergeten. Grappig om mijn jongere zelf weer tegen te komen.

Vermoeide heldinnen
Als beweging die de straat opging, is het feminisme voorbij. Als gedachtegoed is het blijven bestaan. De boegbeelden Anja Meulenbelt en Marilyn French zijn een beetje geknakt, maar nog altijd militant.

15 december 1999 De Groene Amsterdammer
Interview door Marja Pruis
Lees verder →

8 dec 2020

Paul Cliteur, die jarenlang breeduit kon beweren wat hij maar wilde, is voor het eerst gestruikeld, en zit nu zelf in het beklaagdenbankje in plaats van daar alles en iedereen die progressief, links, antiracistisch, migrant of moslim is in te zetten. En wat ging er mis? De ironie. Zijn briljante leerling deed iets oerstoms, hij luisterde niet naar zijn leermeester dat er één vorm van racisme is waar hij echt van af moest blijven: antisemitisme.
Want wat vond Cliteur allemaal wel?
Lees verder →

Door Anja Meulenbelt op 4 December 2020, gepubliceerd door Rekto:Verso

Elke vrijdag pent een van onze vijf vaste online correspondenten een brief. Deze week schrijft Anja Meulenbelt een brief aan Rachida Lamrabet, die voor een tweede keer aan de kant wordt gezet. ‘Je ontslag en de afwijzing van je tekst illustreren wat je zegt: dat je in een land leeft waarin het kompas dat decennialang op mensenrechten was geijkt, wordt losgelaten.’

(Rachida Lamrabet)

Zoals je zei: daar gaan we weer. Wat een bittere ironie dat jij het weer moet meemaken. Uitgesloten worden.
Lees verder →

Elke maand schreef ik een artikel voor het Belgische Rekto:Verso, dat altijd een briefvorm moest hebben. Deze maand schreef ik een brief gericht aan Seppe de Meulder, die op facebook een kritisch stuk schreef over een interview met Griet Vandermassen, van wie ik ook de boeken heb gelezen. Ik ging daar bij hem op zijn facebooksite al over in gesprek. Naar aanleiding daarvan schreef ik mijn maandelijkse brief dus aan Seppe. De redactie van Rekto:Verso was het er niet mee eens, die vond dat als ik kritiek heb op Vandermassen ik de brief aan haar moest richten. En ik vind van niet, ze zegt al jaren hetzelfde en ik vind dat zinloos. Ik heb meer aan een gesprek met een linkse man, want in de nieuwe socfem ligt de toekomst. Niet bij Vandermassen die ik behoorlijk reactionair vind. Dus plaatsten ze mijn brief niet. Oké, dan hier.

Lees verder →

Twee indrukwekkende mannen die elkaar voor het eerst ontmoetten, zij het op zoom.

De eerste is Farid Esack, een Zuidafrikaanse geleerde in de islamitische bevrijdingstheologie, die in de regering Mandela functioneerde als adviseur over gender. Altijd, behalve geleerde, ook activist tegen racisme en tegen seksisme, bestrijder van Aids. Ook maakt hij deel uit van een organisatie genaamd Africa4Palestine. Ik mocht hem ontmoeten tijdens een tweeweekse cursus moslim bevrijdingstheologie in Granada. De andere is Gideon Levy, een Israëlische jood, een verslaggever die er zijn zaak van heeft gemaakt om elke week opnieuw verslag te doen van de misdaden van Israel tegen de Palestijnen. Ik ontmoette hem meer dan eens toen hij in Nederland kwam spreken. Zulke journalisten zijn in Israel zeldzaam, de andere is Amira Hass, die in Gaza woonde tot haar dat verboden werd.

(Farid Esack)
Lees verder →

DRIES VAN AGT IS VANDAAG NEGENTIG JAAR GEWORDEN!
2 februari 2021

Dries van Agt is een bijzondere man. Het zal niet vaak gebeuren dat iemand zo’n politieke ommezwaai maakt als hij. Nou helpt het om uit de politiek te stappen, daar knappen wel meer mensen van op. Maar toch, hoe bestaat het dat een conservatieve politicus, die nog minister van Justitie is geweest, en minister-president, op een goede dag een vlammende voorstander is geworden van de rechten van Palestijnen? Het is eigenlijk heel eenvoudig, alleen gebeurt dat niet zo vaak. Hij nam deel aan een oriëntatiereis en ging zelf kijken. En met zijn grote gevoel voor rechtvaardigheid verdroeg hij niet wat hij zag. En vond het zijn taak om daar luid en duidelijk uiting aan te geven.
Lees verder →

Verscheen op Rekto Verso, door Anja Meulenbelt op 30 October 2020
Elke vrijdag pent een van onze vijf vaste online correspondenten een brief. Deze week schrijft Anja Meulenbelt een brief aan Peter Mertens en Paul Verhaeghe, die beiden een boek schreven over de huidige crisis. Maar Meulenbelt mist daarin één ding. ‘De werkende klasse bestaat ook uit mensen die werken zonder loon. Het persoonlijke is nog steeds politiek.’

Beste Peter Mertens, beste Paul Verhaeghe.

We kennen elkaar een beetje. Peter, wij hebben elkaar meermaals ontmoet op ManiFiesta. Paul, ik heb eens in het publiek gezeten toen je in Amsterdam optrad. En ik kwam mijzelf tegen in een boek van je, over intimiteit, waar je me min of meer bedankte omdat ik eens heb geschreven over het onderscheid tussen verschillende soorten orgasmen. Ik wist dat niet eens meer.
Lees verder →

Een brief aan vriendin Fréderike Geerdink, over de vraag waarom het maar niet opschiet met de diversiteit in de media. ‘Zolang witte mannen denken dat ze beter geschikt zijn om ‘evenwichtig’ verslag te doen zullen redacties geen afspiegeling zijn van de maatschappij waarin wij leven.’ Geplaatst op Rekto Verso, 23 september 2020.

Ha Fréderike Geerdink!

Eerder liet ik je via Facebook al weten dat ik je stuk over het gebrek aan diversiteit in Nederlandse journalistiek in Vrij Nederland met veel plezier heb gelezen (hier). Omdat het stuk lang in mijn hoofd bleef spoken, schrijf ik je nu deze brief om mijn overpeinzingen wat genuanceerder met je te kunnen delen. In dat essay onderzoek je waarom ‘diversiteit’ zo moeizaam tot stand komt in redacties – zowel van kranten als van tv-programma’s. Sommigen zeggen dat ze wel proberen om meer mensen van kleur aan te nemen, maar dat die moeilijk te vinden zijn. En als ze er een paar te pakken hebben, dan verdwijnen die ook vaak weer.
Lees verder →