Horen jullie het ook eens van een ander: Israël wil geen vrede, en heeft het nooit gewild. Ze hebben het vaak over vrede, vooral in de speeches die bedoeld zijn voor het buitenland. Maar ze doen er niets aan. Lees professor Podeh van de Hebrew University, die die conclusie ook maakt.
Lees verder
Niet alleen de ‘kleine’ berichten van weer een paar Palestijnse doden halen de Nederlandse kranten niet, weer een paar Palestijnse huizen afgebroken, weer een Bedoeïenendorp tegen de vlakte, weer een nieuwe joodse wijk in Oost Jeruzalem als hulpstuk bij de etnische zuivering, weer een paar rabbijnen die het racisme in Israël weer een paar graadjes erger maken. Ik snap het wel, het wordt ook erg vervelend.
Lees verder
Het is weer eens zo’n klein berichtje. Hier. Zo’n twintig Palestijnse brandweerlieden kwamen naar Israël om mee te helpen de enorme Carmel-brand te blussen.
Lees verder
Op de universele dag van de mensenrechten was ik op de juiste plek, in de Baarsjes in Amsterdam, waar ik door het bewonersinitiatief was uitgenodigd om te spreken over het thema burgerschap versus uitsluiting en extremisme, onder het motto ‘Moeten we ons zorgen maken over de toenemende verrechtsing?’
Lees verder
Iedereen die wel eens demonstreerde kende hem: Gerard van der Voort, van de SP, in zijn onder de flyers en vlaggen beplakte rolstoel. Hij haalde duizenden euro’s voor Gaza op, en ik herinner me hoe ik krom liep onder een rugzak vol met munten, want ik mocht ze in ontvangst nemen.
Lees verder
Goede actie van de SP, motie van Farshad Bashir: vanaf 2015 moet er in elke trein weer een WC aanwezig zijn.
Lees verder
Tussendoortje van buurvrouw Claar: “Als dat gedoe met dat gescheurde condoom waar is, heeft Assange zelf ook gelekt.”
Hier.
Lees verder
Ismael Serrano met de kinderen van Gaza.
Met dank aan Mustapha Amzir Boughaba
Vandaag een hele lange dag Eerste Kamer en ook nog vroeg beginnen.
Ik ren naar de trein.
(George Sluizer)
Misschien niet zijn laatste film, hij is alweer bezig, maar wel gemaakt met de passie alsof het zijn laatste zou zijn. George Sluizer was bijna dood, lichaamsslagader geklapt, maar toen hij toch in leven bleef, na een flinke periode revalidatie, wist hij wat hij moest doen. Veertig jaar geleden bezocht hij twee Palestijnse families, en daarna nog twee keer, en nu als sluitstuk, de vierde, grote documentaire, getiteld Homeland, waarin hij de families opnieuw bezoekt, en van wie niet meer leeft de graven.
Lees verder