Thuis


(This cat is Josephine, and she is the only terrorist I know)

Thuis. Daar twee weldoorvoede poezen, die hun dure pilletjes en hun dieet krijgen. Hun eigen brokjes en hun eigen blikjes. Schandelijke luxe. Ook voor mij, heerlijk eigen bed, hete douche, ijskast vol met eten.

Ik heb nog een paar verhalen over Gaza, maar even geen tijd, boodschappen, koffer uitpakken, wasje draaien, mail, post, kranten, de liefste mensen bellen en mailen, Kifaia mensen op de hoogte brengen van alles wat we hebben gedaan, er is altijd veel klein regelwerk als ik een week weg ben geweest.

Dikke envelop van de Eerste Kamer. Dinsdag ga ik weer. Ik deed het (op doktersadvies) een beetje kalm aan, maar ik begin mijn fractie te missen.

De verhalen komen.

Vrouw in Gaza (2)

Met Fatma en Sirhan als tolk ga ik een paar huizen verder naar het kantoor van twee vrouwenorganisaties: het Center for Women’s Legal Research and Consulting, en het Women’s Affair Center. Ik spreek met twee vrouwen, Zeinab El Ghunaimi, een krachtige vrouw, een spraakwaterval, Sarhan heeft soms moeite om haar te onderbreken om te vertalen, en ik om er af en toe een vraag tussen te wurmen. Tot ik als Sarhan even de deur uit is merk dat ze best engels spreekt en dat ik haar prima begrijp. Jammer. De tweede vrouw, Amal Syam, zit er bescheiden bij, en ik heb pas als we bijna weer weg moeten door dat ook zij een verhaal wilde vertellen.
Lees verder

Rondkomen in Gaza

Fatma is blij dat haar man weer werk heeft, want nadat het industrieterrein naast Erez door Israel is gesloopt was hij zijn baan kwijt. Dat industrieterrein was door Israel georganiseerd in de tijd dat het nog profijtelijker leek om de Palestijnen te gebruiken als goedkope arbeidskrachten dan ze alleen maar op te sluiten. Gaza was toen meer een kunstmatig stukje derde wereld, dan de gevangenis die het nu is. En het was handig: Israel reed de grondstoffen de grens over, bijvoorbeeld het textiel waar spijkerbroeken en bloesjes van gemaakt moesten worden, in Gaza werden die ver beneden het minimumloon in elkaar gezet, etiketje er in made in Israel, en dan de grens weer over terug naar Israel. Zo hoefden de Israelische bedrijven zich niet druk te maken over zaken als verzekeringen en werkloosheidsuitkeringen, en ze verdienden er aardig aan. Maar toen, al lang voordat Hamas aan de macht kwam, Israel besloot om het industrieterrein te verwoesten in het kader van de algehele tactiek om Gaza af te grendelen van de buitenwereld, was de man van Fatma zijn baan kwijt. Plus de naaimachines waar hij een lening voor had afgesloten. En niemand die het vergoedde uiteraard.
Lees verder

Voor Helma

Klein Palestijns schreeuwbeestje. Ze bleek ontzettend dorst te hebben, en lebberde twee schoteltjes water leeg in de keuken. Nu heb ik (een beetje) ruzie met dokter Wael die het schoteltje helemaal aan de andere kant van de tuin neerzette, want die wil geen vieze beesten in het kantoor. Vandaag is ze nog niet langs geweest. Als dokter Wael haar weg heeft gejaagd hebben we echt ruzie.
Lees verder

Vrouw in Gaza (1)

Ze is een levendige vrouw, spreekt vloeiend Engels. Ze is gescheiden en woont met haar vier kinderen in Gaza, maar is de hele wereld al rond geweest. Ze heeft net als Fatma een spijkerbroek aan en een vlot bijpassend jasje. Ze heet Amal Abuaisha. ‘Merk je dat alle sterke vrouwen in Gaza gescheiden zijn’, fluistert Fatma. ‘Ja, behalve jij’.
Lees verder

Op weg…

naar Gaza. Met een tussenstop in Tel Aviv.
Jullie horen.

En we zijn er. Jan was al bezig met de training van de LGBT people, en Vincent en ik kwamen binnenvallen. Morgen nog een dag training, zondag maken we de oversteek naar Gaza.