Het basisconcept van de islamitische wetgeving is de tawhid, het geloof in die ene god. Daar vloeien de secundaire principes uit voort. Aan het woord is Azizah Al-Hibri, in haar inleiding tot de islamitische vrouwenrechten.
Lees verder
Het was de eerste van een serie lezingen die opgedragen werden aan de overleden feministe Joke Smit. 1988. Om twee redenen vind ik de lezing zelf nog wel interessant: omdat het laat zien dat de ‘Tweede Golf’ veel pluriformer en veelkleuriger was dan nu vaak wordt gedacht. Ook toen al waren we bezig met verschillen tussen vrouwen, met diversiteit. En omdat een aantal van de stellingen van toen nu nog actueel zijn. Bijvoorbeeld dat de eerste stap voorwaarts – richting emancipatie – niet voor alle vrouwen gelijk is, en dat niemand kan bepalen wat voor andere vrouwen die juiste stap is. Een lang stuk, voor de liefhebber.
Met veel dank aan Clara.
Lees verder
Inspirerende bijeenkomst eergisteren, inspirerende vrouw. Op uitnodiging van de Amerikaanse Ambassade en Islam en Burgerschap. Een selecte groep vrouwen als gast. (Zo miste ik helaas de boekpresentatie van ISIM, van Lynn Welchman met een boek over familierecht in de Arabische wereld. Jammer dat het tegelijkertijd was) Dr. Azizah al-Hibri, Libanese Amerikaanse, professor aan de rechtenfaculteit aan de Universiteit van Richmond, was in Nederland om ons te vertellen over Karamah, het netwerk van islamitische vrouwelijke juristen en advocaten dat zij heeft opgericht. Experts in de rechten van moslimvrouwen.
Lees verder
Naar de top, maar je vrouwelijkheid niet verliezen, is een aanbeveling van Ozdemir en Jensen. Tja, kan dat, en wat is ‘vrouwelijkheid’? Wat ik weet van vrouwen aan de top is dat de marge van gedrag waarmee je je effectief kunt handhaven smaller is dan die van mannen. Gedraag je je te ‘mannelijk’ dan ben je al gauw een kenau, een bitch, (er is een reeks aan lelijke benamingen voor vrouwen die te dominant worden gevonden, en je zoekt vergeefs naar eenzelfde serie scheldwoorden voor dominante mannen), gedraag je je te ‘vrouwelijk’ dan heet het al gauw dat je je positie niet aankunt.
Lees verder
Wat bindt en wat scheidt allochtone en autochtone vrouwen?
Destijds, toen ik nog stafdocente was aan een Voortgezette Opleiding voor Agogische Beroepen, waar we een opleiding opzetten voor vrouwenhulpverlening, deden we eens een project voor vrouwen over diversiteit: wat bindt ons en wat scheidt ons. Want hier was ik al werkende wel achter gekomen: er zijn heel veel verschillen tussen vrouwen onderling, naar klasse, naar kleur, leeftijd, leefstijl, seksualiteit enzovoort. En als er iets voor mij duidelijk was geworden is dat de volgende stap voorwaarts, richting emancipatie en zelfbeschikking, niet voor alle vrouwen dezelfde is. En bovendien, dat niemand in de vrouwenbeweging de autoriteit had om voor andere vrouwen te bepalen wat haar keuze hoorde te zijn.
Lees verder
Vrouwen aan de top
Mees verengt het bijdragen aan de maatschappij tot een economische bijdrage. Tenminste, voor hoogopgeleide vrouwen. Alsof er, zelfs met een hoge opleiding, niet nog veel meer te doen is. Het nieuwe initiatief waar ze deel van uitmaakt heet in goed nederlands, Women on Top. Misschien moest dat in het engels omdat de knipoog naar de dubbele betekenis in het nederlands al niet meer zo leuk stout klinkt: Vrouwen Bovenop! (Denk ik meteen gemeen: moet je wel een man voor hebben om als onderligger te fungeren – maar daar zullen we het nu niet over hebben).
Lees verder
Scheiding is slecht voor kinderen
Kinderen groeien het beste op in een harmonieus gezin, en scheiding is slecht voor ze. Dat haalt je de koekoek. Uiteraard zijn kinderen het beste af in een omgeving waar hun verzorgende ouders samen een goede relatie hebben en ook nog met hun kind. Zo loopt het alleen niet altijd in het leven. En dan is echtscheiding, en eventueel opnieuw beginnen met een andere partner een optie, waarvan we blij mogen zijn dat die inmiddels bestaat. In mijn tijd was het nog een heidens karwei om bij een gewelddadige echtgenoot weg te komen, want ‘eenzijdig’ scheiden zat er nog niet in. Het is ook niet voor niets dat er een golf echtscheidingen kwam nadat de bijstand werd ingevoerd. Meestal aangevraagd door vrouwen. Die haalden op dat moment de schade in. Dit kom je in dat simpele verhaal – echtscheiding is slecht voor kinderen – niet tegen. Hoe goed het voor diezelfde kinderen van gescheiden ouders zou zijn geweest als diezelfde ouders bij elkaar waren gebleven.
Lees verder
Twee biologische ouders
Kinneging gaat er van uit dat kinderen het beste af zijn met de twee biologische ouders, waarvan er een het liefst fulltime niet werkt. Dat is een vergaande versimpeling van wat we weten.
Lees verder
Drie modellen
Grofweg hebben moderne vrouwen drie levensmodellen waaruit ze kunnen kiezen: ze kunnen (Kinneging) hun werk opgeven als ze kinderen krijgen, en fulltime huisvrouw en moeder worden. Ze kunnen (Mees) kiezen voor carriere, wat vaak neerkomt op het afzien van kinderen en soms ook van een partner. En ze kunnen proberen om beide werelden, gezin en werk, met elkaar te combineren. Op dit moment is dat laatste model onder de Nederlandse vrouwen het meest populair. Het betekent wel, in de meeste gevallen, een stapje terug doen in het werk. En zo krijg je het anderhalf kostwinnersgezin, waar Mees en Kinneging zo misprijzend over doen, zij het beide uit diametraal tegenover elkaar staande motieven. Want Kinneging denkt alleen aan de kinderen en niet aan de vrouwen, en Mees denkt alleen aan de vrouwen en niet aan de kinderen.
Lees verder
Ik was niet zo’n goede moeder, maar ik zou een geweldige vader zijn geweest. Die uitspraak deed ik, ruim dertig jaar geleden. Ik werkte voor het brood op de plank, studeerde tegelijk voor de toekomst (ik had mijn school niet afgemaakt) en voedde tegelijk in mijn eentje een kind op. Was ik een man geweest die dat zo had gedaan, dan waren de hulpverleners toegesneld, en was ik zeer geprezen. Maar ik was een vrouw, en dus deed ik het als moeder niet zo best, vonden ze.
Lees verder