Gaza geldt als het meest conservatieve deel van Palestina. Toch betekent dat niet dat de religie overheerst – we zijn niet zo gelovig, zei Haider Abdel Shafi, een van de bekendse Palestijnen – al is het wel zo dat praktisch iedereen, op de christenen na, moslim is. Ongeveer zoals de Italianen katholiek zijn, sommigen heel vroom, anderen noemen zich alleen nog maar zo. Het Palestijns Gezag is voorstander van een seculiere staat waarin de religieuze groeperingen als partij in kunnen participeren.
Lees verder →

Nour en Dina zijn beide voorbeelden van vrouwen die elk op eigen wijze aan het emanciperen slaan, ook al noemen ze dat zelf misschien niet eens zo. Misschien zou dat ook wel gebeurd zijn zonder de bezetting, maar die speelt wel een ingewikkelde, want tegenstrijdige rol. Aan de ene kant maakt de bezetting het leven voor iedereen, ook voor vrouwen ontzettend moeilijk. Veel vrouwen hebben niet meer energie dan nodig is alleen maar om te overleven, te zien dat er voedsel komt, de ze kinderen naar school krijgen en heelhuids weer thuis, dat ze naar de dokter kunnen. Zo is een interessant project in Khan Younis, een landelijk stadje in het midden van de Gazastrook, om vrouwen meer te interesseren voor de politiek door een soort schaduwparlement te organiseren op dit moment gestopt, omdat de vrouwen gewoon te moe zijn en geen tijd hebben. (In Palestina is nog geen sprake van een volledig functionerend parlement, wel van een daar aan voorafgaande ‘Wetgevende Raad’. Er zijn nog maar één keer verkiezingen geweest. De volgende worden op dit moment voorbereid, maar of die door kunnen gaan is in grote mate afhankelijk van Israël)
Lees verder →

Neem Dina. In haar familie is de traditie nog sterk: de oudste zoon van de oudste broer heeft het recht te trouwen met de oundste dochter van de volgende broer. En dat was Dina. Maar Dina wou niet. ‘Het was alsof ik met mijn broertje moest trouwen, we speelden altijd met elkaar als kinderen’, zei ze. Ze ging naar hem toe, om hem te vragen het huwelijksaanzoek in te trekken, maar dat wilde hij niet. ‘Toen heb ik nee gezegd’, zei ze. ‘Dat mag. Maar dat is wel heel erg, want het was gezichtsverlies voor mijn vader, en hij en zijn broer hebben jarenlang niet meer met elkaar gepraat. Mijn vader was woedend op mij, maar ik ben toch niet gezwicht’. Maar toen jaren later een andere neef om haar hand kwam vragen vond dat ze niet nog eens aanleiding kon geven tot een familiedrama en trouwde met hem.
Lees verder →

Wanneer er weer eens ferme uitspraken gedaan worden over ‘vrouwen en de islam’ zit ik al weer met kromme tenen te wachten op wat er nu weer beweerd gaat worden. ‘De islam’ gaat over een miljard mensen in uiteenlopende landen als Indonesië, Iran, Turkije, Nederland. En binnen die landen zijn er bovendien grote verschillen tussen bevolkingsgroepen, klassen, generaties – er zijn Arabische landen waar meer vrouwen hoogleraar zijn aan de universiteit dan in Nederland, maar ook milieu’s waarin vrouwen angstvallig binnen gehouden worden.
Vergelijk: geef eens een ferme mening over ‘vrouwen en het christendom’- over welke vrouwen zullen we het dan hebben, over katholieke boerenvrouwen op Sicilië die nog geloven in eerwraak en het boze oog, of over mij?
Lees verder →