Omdat ik het eerste exemplaar van mijn boek aan Dries van Agt overhandigde, hier, dacht ik opnieuw aan die roemruchte tijd dat de vrouwenbeweging de Bloemenhovekliniek bezette, die door Van Agt, toen minister van justitie, gesloten dreigde te worden. Het was 1976. En we wonnen. Ik memoreerde het nog, tegenover Van Agt, dat ik eens met een boos bord stond: Van Agt, Gods eigen seksist!
Lees verder
Werkconferentie met de mensen van de PMHB, voluit de Poldermoskee Hoofddoekenbrigade. In de Al Kabir moskee, waar ik wel vaker op bezoek was. In de herfst komt de ‘kick-off’ van hun programma, op meerdere niveaus: het gaat over beeldvorming in de media, over acties, onderzoek naar uitsluiting en discriminatie, en bedrijfsgerichte promotie.
Lees verder
De Hoge Raad heeft in een proefproces uitgelokt door het feministische Clara Wichmannfonds geoordeeld dat de SGP geen vrouwen mag weren uit de politieke gelederen. Maar, schrijft hoogleraar rechtsfilosofie Wouter Veraart (NRC 21 april) de vrouwen van de SGP worden gedwongen zich te bevrijden van een last die zij zelf niet zo ervaren. “Laat ons SGP-vrouwen onze eigen boontjes doppen”, schreef Yvonne Opschoor in de Volkskrant (17 april) “Wij staan op één lijn met onze mannen en het feit dat God in de Bijbel deze taak aan mannen heeft toevertrouwd.”
Lees verder
Miriam Rafai’s blog. Hier.
Miriam schreef een stuk over Ayaan Hirsi Ali, “je vindt haar geweldig of je vindt haar niks”.
Lees verder
Het is Internationale Vrouwendag. Dat wordt zelfs gevierd in Gaza.
Ik schreef er vaker over: emancipatie in Gaza. (Hier) Vaak emancipatie tegen wil en dank, vrouwen die in die conservatieve samenleving kostwinner worden, omdat de mannen weg zijn gevallen. Dood, of in de gevangenis. Of werkloos. Dan is er geen keuze. Iedereen die werken kan werkt, ook de kinderen. Het betekent dat vrouwen hun positie verstevigen, zijn ze kostwinner, dan hebben ze ook meer te zeggen. Neem Fatma, met haar vijf dochters en haar ene zoontje. Haar man is werkloos. Zij verdient het inkomen, niet alleen voor haar eigen gezin, maar ook voor haar ouders en een gescheiden zus. En nu is zij het die besloten heeft dat geen van haar dochters zal trouwen voor die haar opleiding af heeft gemaakt.
Lees verder
Jan en ik praten erover waarom het om te beginnen zo hard werken was, om ze er echt bij te krijgen. Ze deden wel braaf alles wat er van ze gevraagd werd, ze waren best geïnteresseerd, maar het duurde tot het er echt in schoot. Dat is omdat we hier aan de daderkant werken, zei Jan, dat is altijd zwaarder. Waar. We hebben in de Balkan ook zowel met slachtoffers als met daders gewerkt, en met daders is het altijd moeilijker. Met slachtoffers zet je vooral heel veel empathie in, maar met daders is het altijd een mengeling van acceptatie en confrontatie. En hier is het ingewikkeld, lopen daderschap en slachtofferschap zo door elkaar.
Lees verder
Dear Tzuba-people. I think you want to see the pictures, so I put them on first. Not all of them, the pictures of the little memorial for Nir that we held will come later, I want to explain a little what we did first. People in the Netherlands will think all we did was hugging! You go to Israel to teach them hugging?
So there will be more.
All my best.
Anja
Lees verder
Het is een spannende training, met de Israelische homobeweging. Er komen zoveel thema’s boven tafel, met zo’n diversiteit aan meningen en posities. Ik zal er nog een verhaal over schrijven, nu alvast als voorproefje een paar van de foto’s. Zo meteen beginnen we weer, voor de laatste dag.
Lees verder
Now for something completely different. Ik zit met Jan in kibbutz Tzuba, vlak bij Jeruzalem, waar Jan een ‘retreat’ leidt voor de homobeweging hier, of zoals wij steeds politiek correct gecorrigeerd worden: de LGBT movement, en dan heb je nog Q en SS (Straight and supportive)
In augustus werden in een jongerenontmoetingscentrum in Tel Aviv twee jonge mensen doodgeschoten, door een homohater die binnenviel – Nir en Liz. Er waren al eerder aanvallen geweest op homo’s maar nooit in het veilig geachte Tel Aviv – en het was voor iedereen schokkend. Nu zijn de leiders van een aantal groepen en organisaties bij ekaar, om het te verwerken en te kijken hoe ze verder gaan. Een divers gezelschap, er zitten actvivisten bij die al meer dan tien jaar bezig zijn, en bijvoorbeeld bij de gemeente Tel Aviv werkzaam zijn om de Pride te organiseren, maar ook een paar orthodoxe lesbische stellen. En de moeder van Nir, de jongen die is vermoord.
Vandaag zit ik de hele dag in de training. Verhalen en foto’s komen nog.
Een paar straten verderop vindt het grote World Congress of Families plaats. Oerconservatieven, die niet alleen vinden dat alleen heteroseksuele gezinnen goed zijn voor kinderen, maar die uiteraard ook tegen abortus en homohuwelijk zijn.
Lees verder