Even voorstellen: de leden van de afdeling in oprichting van de Staatsliedenbuurt, Amsterdam: Metaxa en Dorus. Metaxa brengt als voormalige Griek de allochtone dimensie mee de partij in, samen met Josephine met haar Turkse achtergrond.
Dorus is een authentieke autochtoon.
Achter de schermen gaat de oprichting van de PS (Partij der Staartigen) gewoon door.
Hier bij de eerste afdeling: de dames Gonzo en Lassie van de afdeling Transvaal, in Amsterdam.
Morgen de afdeling Staatsliedenbuurt.
Mededeling van de PS (Partij van Staartigen in oprichting)
Zo’n handige staartloze tweevoeter dacht slimmer te zijn dan ik, Josephine, en wijst ons er op dat je niet tegelijkertijd voorzitter kan zijn van de Eerste en van de Tweede Kamer. Nou, daar hebben we een andere visie op.
a. Dat maken we zelf wel uit. We laten ons door neo-kolonalistische tweevoeters de wet niet voorschrijven.
b. Jullie weten niets van onze cultuur.
c. Kobus is nog niet aan het voorzitterschap toe.
d. Jan Marijnissen kan ook voorzitter zijn van de partij en van de fractie.
e. Ik heb negen levens.
Josephine, aanstaand voorzitter van de Eerste en Tweede Kamer der Staarten-Generaal
Leden: Kobus
Op bezoek bij Metaxa en Dorus. Ik moest een paar officiële portretten van ze maken voor de verkiezingscampagne van de Partij van Staartigen (de PS) Dat is nog niet zo eenvoudig. Ze hebben nog niet zoveel politiek besef en willen niet stilzitten. Dus dit waren de eerste resultaten:
Het zit ons tot hier. Kobus en ik overwegen om een eigen partij op te richten van staartigen. Terwijl Meul weg is hebben we het huis al opnieuw ingericht. De keuken wordt de Tweede Kamer der Staarten-Generaal, voorzitter Josephine, leden Kobus. De slaapkamer wordt de Eerste Kamer der Staarten-Generaal, voorzitter Josephine, leden Kobus.
Kipper, het animeerhondje van de SP hangt voor het raam. Wel na een zwaar debat in het huiselijk Centraal Committee, waarin aanwezig zes oren, tien voeten, twee handen en twee staarten (reken maar na). De fractie met de staarten vroeg zich af of die hond wel representatief is voor waar we voor staan. Veel geblaf en weinig wol! En is het geen geval van discriminatie dat het altijd een waakhond is en geen waakkat? De fractie met de handen won uiteindelijk. Wie is hier de grootste! Wie verdient hier de brokjes! Wie maakt de blikjes open? Nou? De fractie met de staarten mopperde nog iets van ‘democratisch centralisme heeft zijn tijd gehad’ en ‘jij bent Jan Marijnissen niet’ maar legde zich er uiteindelijk bij neer. Na omgekocht te zijn met een extra blikje.
De waakhond hangt.
We hebben zo onze gewoontes in dit huis. Als de katten me wakker hebben gemaakt lopen ze voor me uit naar beneden. Daar zet ik de koffiemachine aan, warm melk op en open een blikje voor mijn huisgenoten. Dan ga ik met krant en koffie weer naar boven, kijk en lees nieuws. Stap onder de douche en kleed me aan. Josephine en Kobus zijn dan al naar boven, naar mijn werkkamer, want ze weten dat ik er aan kom. Kobus zit zoet op het bankje, maar Josephine heeft zich verschanst op mijn bureaustoel.
Zo gauw ik mijn koffertje te voorschijn haal zitten de poezen daar om beurten op om de boel te bewaken. Doen ze ook eens wat voor hun brokjes. Dat heeft een voordeel: bij de security op Ben Goerion kan ik naar eer en geweten zeggen dat het koffertje geen moment onbewaakt is geweest en niemand er een bom in gestopt kan hebben.
Ik dacht het nog één keer te proberen, met een extra zware glazen pot, met een deksel die ik er zelf al nauwelijks afkreeg, zodat ik de eieren weer op het aanrecht kon zetten.
Vergissing.
Ik zat nog wat te mijmeren over de oorlog, nog wat te schrijven. Hoorde ik beneden een vreemd geluid. Iets van schuiven over steen. Dacht, even gaan kijken wat die beesten nou weer doen. Te laat.
KRATSCH!!!
Opvoeden, dat is net zo iets als Italië regeren. De koning van Italië werd eens gevraagd, majesteit, is het niet moeilijk om Italië te regeren? Nee, zei hij, dat is helemaal niet moeilijk, alleen, het helpt niet. Het is mij nooit gelukt mijn poezen op te voeden.
