Kind noemt mij partieel imbeciel en daar heeft hij wel een beetje gelijk in. Partieel omdat ik in andere opzichten natuurlijk superintelligent ben, maar met sommige dingen heeft mijn brein een beetje moeite. Alles met cijfers er in bijvoorbeeld, en dingen met tijd. Zo is het twee keer per jaar geknoei. Hoezo de klok een uur vooruit, gaat er dan een uur af of komt er een uur bij? Als een kleuter moet mij worden uitgelegd dat je de kleine wijzer van twee naar drie moet schuiven. O. Oké.
Lees verder →

Josephine, voorzitter van de PS, de Partij der Staartigen, tekent fel protest aan tegen de wijze waarop de heer Wilders misbruik heeft gemaakt van haar mededier, door zich in het kader van de verkiezingen volgende week te laten fotograferen met een kat in de armen in een opvangcentrum in Enschede.
Lees verder →

Hopelijk voorlopig het laatste bericht van het kattenfront hier in huis, want alles gaat goed. Josephine slikt elke ochtend braaf haar pilletje wat ze voor de rest van haar leven moet doen en ze loeit niet meer zo vreselijk, en vreet niet meer zo onbeheerst, en Kobus heeft al twee dagen zijn kraagje af, zonder nieuwe ongelukken, en huppelt weer vrolijk als ik hem roep voor zijn superdure dieetbrokjes- ook voor de rest van zijn leven – gelukkig vindt hij ze lekker.
Lees verder →

Het is hier op dit moment erg vredig, in verpleeghuis Kobus. Ik lees natuurlijk de kranten en kijk tv, en volg alle bizarre gebeurtenissen rondom de pogingen om ons land aan een regering te helpen, maar ik verklaar me op dit moment tot onbevoegd om daar verstandige dingen over te zeggen – en ook de lange lijst met onderwerpen rondom Israel/Palestina moet nog even wachten.
Lees verder →

Dokkie was niet ontevreden met de patient. De wond heelt, het duurt wel nog een week voordat zijn kapje afmag. Met engelengeduld heeft ze zijn kontje schoongepeuterd, en met nog meer geduld heeft ze pleistertjes geplakt zodat de rand van zijn kapje niet zo scherp is, als hij weer op het idee komt dat hij zijn kontje echt schoon moet likken. Daar moet ik dus op blijven letten.
Lees verder →

Het gaat wel, hier in verpleeghuis Kobus.

Gisteren stond hij goed op zijn pootjes, en had een geweldige plas gedaan, wel met een boog over de rand van de bak heen. Hij is er nog niet aan gewend dat hij met een krachtige straal kan pissen. Ik wilde zeggen: met een krachtige mannenstraal, maar dat is nu juist een verschil tussen poezen- en mensenmannetjes en vrouwtjes, qua plas hebben de vrouwtjes het makkelijker. En dus ook de trans-gender poezenmannetjes. Geen gewurm om er een dun straaltje uit te krijgen. Ik probeer dit te zeggen zonder de medemens met prostaat te kwetsen. Sommige van mijn beste vrienden hebben een prostaat.
Lees verder →

(Kobus)

Kadootje van Anne-Marie Mineur: de nieuwe inleiding bij het onovertroffen boekje van Rudy Kousbroek, de Aaaibaarheidsfactor. Beetje lang, dus voor de echte liefhebber. Een verhandeling over de vergankelijkheid en het houden van poezen.
Lees verder →

.

Nou het gaat. Mijn slaapkamer is ziekenboeg en ik heb mijn handen vol aan de kleine patiënt, die maar niet kan wennen aan dat akelige kraagje en toch al niet zo slim was – toen we nog in een huis met trappen woonden viel hij daar vaak af. Dan zag ik een oranje tennisbal naar beneden stuiteren die onderaan gekomen weer pootjes kreeg en poes werd. Kobus heeft een hersenbeschadiging en snapt de dingen niet zo snel.
Lees verder →