Kobus heeft een plasje gedaan. En op de bak ook nog. Dat een mens zo gelukkig kan worden van een beetje kattenpis.
Er is de laatste dagen meer dat mij bezighoudt dan de vaderlandse politiek en Gaza: ik zit met twee stukke poezen in de reparatie. Zowat elke dag met een van de beestjes bij dokkie dokkie. Wegbrengen of weer ophalen.
Lees verder
De afgelopen dagen de diepere betekenis van het woord ‘katzwijm’ kunnen bestuderen.
Lees verder
Voor Helma. Een Dode Zee poes. Toen ik hem vroeg of hij een Palestijnse of een joodse poes was liep hij zwijgend weg.
Lees verder
(Kobus)
Dat gaat maar dood tegenwoordig!
Nu ook Rudy Kousbroek. Kan ie wel.
In plaats van een in memoriam een fragment uit Een geliefde ramp, het ‘onvermijdelijke poezenboek van Anja Meulenbelt’, uit 1989. Een klein eerbetoon.
Ik had twee poezen, toen. Slimme Saartje en haar domme dochter Poe.
Lees verder
In Bil’in, regenachtig, begon al te schemeren, drie kleine poezen, tienertjes, die nog bij moeders thuis woonden. Heel erg schuw. Ik kreeg er twee te pakken maar ik heb er erg voor moeten rennen en sluipen. Voor Helma.
Lees verder
(Deze verrukkelijke foto is niet van mij)
In principe mochten al mijn poezen zich één keer voortplanten voordat ik ze bij dokkie dokkie dicht liet knopen. O het geluk van een doos vol poes. Die kleine lijfjes, wat wilde ik daar graag tussen.
Lees verder
(Foto: Max – rechts – met Anja Meulenbelt, foto Bert Nienhuis. Lang geleden)
Max was absoluut de zonnigste poes waar ik ooit mee samenleefde.
Lees verder
Patsy, Poekeltje, PeeWee, Miep (Louise), Poe, Saartje, Max, Josephine, Kobus.
Lees verder
Is het een al te grote tegenstelling na die doden in Gaza, kleine rouw voor een poes? Of gaat dat zo, het leven gaat door, en af en toe verdwijnt er iemand. Iemand, een woord dat we gebruiken voor mensen, en niet voor dieren, maar in mijn beleving zijn de poezen ook iemand, elk met een eigen persoonlijkheidje, verpakt in een bontjasje met puntoren er op en een staart.
Lees verder
toetsenbord is stuk. dat wil zeggen het doet geen hoofdletters. dat komt door josephine, mijn tweede generatie allochtone kat die nog steeds inburgeringsproblemen heeft. als ik achter de computer zit en ze vindt dat het lang genoeg geduurd heeft komt ze langs om me in mijn neus te bijten, op mijn handen te gaan zitten, of ze geeft me kopjes. liever gezegd dat zijn bonkjes. nogal heftige bonkjes wel. ging er gisteren dus een kop koffie om, over mijn toetsenbord. dacht nog dat het goed afgelopen was, maar vanochtend weigerde de toets waarmee je hoofdletters maakt dienst.
Lees verder