Elvis Costello gaat niet naar Israël

In de tijd dat in Zuid-Afrika nog de apartheid heerste en ik nog op het lijstje van schrijvers stond die regelmatig voor lezingen en festivals werden uitgenodigd heb ik geweigerd om daar op te treden. Veel andere schrijvers en artiesten waren het daarmee eens, en gingen ook niet. Ik ging pas voor het eerst toen je niet meer voor een puur blank gezelschap hoefde op te treden. Je kunt nooit afmeten wat zo’n boycot voor een effect heeft gehad in het geheel van het internationale protest tegen de apartheid, maar ik vond het ook een kwestie van fatsoen. Je gaf daarmee een principeverklaring af.
Lees verder

Soldaten huilen niet

rindert-22-of-1.jpg

Rindert Kromhout heeft een boek geschreven, ‘Soldaten huilen niet’. Een roman, maar wel met een historische achtergrond. Het speelt in de tijd en in de kringen van de Bloomsbury groep, zeg Virginia Woolf, en de gefictionaliseerde hoofdpersonen zijn de zoons van Virginia’s zus Vanessa. Tegelijk is het een tijdsbeeld: het was een groep mensen met een eigenzinnige manier van leven, die nu nog steeds fascineert.
Ik was op de boekpresentatie, want ik ken Rindert als de man van onze Eric uit de Eerste Kamer fractie, onze mooiste man vind ik wel (sorry Arjan) en zo stonden er ook heel wat politici in het groepje vrienden en buren, schrijvers en andere kunstenmakers, uitgeversvolk, één heel erg zwangere vrouw en één hond.
Lees verder

Lekker fietsen met Kim

Ik doe niet zo vaak aan reclame, hoor, maar ik ben nu eenmaal een erge fan van Kim. Dus hierbij. Doe maar. De Roode Bioscoop is trouwens een heel leuk plekje in Amsterdam.

kim-5-of-1.jpg

En voor wie mij nog eens als figurant wil zien, zie hier het You Tube filmpje Lekker fietsen. Helemaal aan het eind. Met Noraly en Anneke, zwaaiend. Hier.

Rula in Londen

rula-1-of-1.jpg

Een heel sobere expositie van Rula Halawani, in de Galerie van Selma Feriani in Maddox street in Londen (tot 6 maart) getiteld Presence and Impressions. Steeds twee foto’s bij elkaar: een uitvergroting van een oude foto, vaak van rondom 1900, van een oud Palestijns dorp, en een foto van nu, van dezelfde plek. De verdwijning, de verwoesting van Palestina. Haar werk lijkt steeds strakker te worden: hoe emotioneler wat inhoud betreft, hoe stiller ze fotografeert. Er is geen mens te zien in de landschappen. Maar ze zijn er wel, zegt ze, de mensen die zijn verdwenen, ik voel ze als ik op zo’n plek ben waar ze hebben gewoond. Ik groet ze.
Lees verder

Disappearing Palestine

rula.jpg)

Foto expositie van Rula Halawani in Londen. Foto’s naast elkaar: oude foto’s van voor 1948, de dorpen van Palestina. En nu: dezelfde plekken. Ik schreef een inleiding voor de catalogus. (Foto hierboven is van een vorige expositie. Lifta. Eens een welvarend dorp, nu een verlaten.)

Disappearing Palestine

1.
I first met Rula Halawani in 1997, when she was working as a news photographer for Reuters. I had come to Palestine for a conference, and some of us went to Silwan, a village on the outskirts of East Jerusalem. We had heard that there were some Palestinian families being thrown out of their houses by settlers, and we wanted to see for ourselves and join the protest. The Palestinians know only too well how soldiers rough them up. We were soon to discover, however, that this was the first time that internationals were being handcuffed, dragged over the sharp stones and beaten with batons. Rula took photographs throughout the ordeal. As she snapped away, I noticed tears flowing down her cheeks. Another thing struck me. She pointed her camera not only at the action unfolding before us, but also at the woman standing on the balcony watching, crying and shouting: “don’t beat them! don’t beat them”!
We became friends.
Lees verder