Door de bomen Bos niet meer zien

Okee. Ik ben weer in Nederland. Niet alleen mijn voeten zijn er, die komen altijd als eerste, maar ook mijn hoofd is weer hier. Ik lees de kranten en erger me als een echte Hollander aan van alles dat me een week geleden terug uit Gaza nog volstrekt irrelevant leek.

Er zijn dingen die ik niet snap. Ik snap niet waarom Wouter Bos nu opeens tevoorschijn komt met de aansporing aan zijn partij om maar weer eens stevig te polariseren in het integratiedebat. Aanleiding? De volstrekte non-issue van straatcoaches in Slotervaart die verplicht zouden zijn om handen te schudden, en deelraadsvoorzitter Marcouch vindt dat je mensen ook wel op een andere wijze beleefd kan groeten. Er moet niet minder gepolariseerd worden, maar meer, beweerde Bos in de Volkskrant van 1 maart.
Lees verder

Famile Arslan

title_coresidency194.jpg

Heeft u Time, vroeg ik bij mijn vaste tijdschriften annex sigaretten annex paperclipsenwinkeltje. Hadden ze. Jawel, dat was de Time met het hoofdartikel over de succesverhalen van Europese moslims. En daar stond ze, links onderaan op het omslag: Famile Arslan uit Nederland. Ik kon het niet laten om -kinderlijk, ik geef het toe- tegen de juffrouw van de winkel te zeggen: kijk, die ken ik.
Lees verder

Sylvia Borren (2)

sylvia-29.jpg

Sylvia Borrens afscheid als algemeen directeur van Oxfam-Novib dus. Ik heb haar gevolgd, al sinds vele jaren en vaak kruiste ons pad. Vrouwen- en lesbische beweging, eens. Opkomen voor migranten, tegen racisme, tegen armoede, en de wereld groter zien dan Nederland – ook de noord-zuid scheidslijn is een onontkoombare tegenstelling waar we wat mee moeten. Ik werkte in de Balkan, in Zuid Afrika, in Gaza. Zij reisde voor Novib de wereld over. En we kwamen elkaar weer tegen in de reis van de vrouwengroep van UCP in Palestina en Israel.
Lees verder

Sylvia Borren (1)

080131sylvia-229.jpg
(Sylvia Borren, rechts, met partner Rebecca)

Sylvia Borren nam afscheid van Oxfam-Novib, en gaf het stokje door aan de volgende algemeen directeur: Farah Karimi. Ik was er bij. Inspirerende bijeenkomst, en prachtig, wat een verzameling mensen er kwam voor Sylvia. Daarover morgen meer. Hier alleen een citaat uit de Volkskrant van vanochtend (interview door Olav Velthuis):
Lees verder

Een paradigma-ééntje

Tussen zes en zeven ’s ochtends met koffie in bed de kranten lezen hoort bij mijn favoriete uurtjes van de dag. Helaas wordt mijn humeur daarbij nogal eens op de proef gesteld door de Volkskrant. Vanochtend bijvoorbeeld weer. Daar mag meneer Gerstenfeld van het Jerusalem Center for Public Affairs uitleggen dat islamofobie niet hetzelfde is als antisemitisme. Dat zou een nuttige bijdrage kunnen zijn aan de discussie, want natuurlijk zijn er behalve evidente overeenkomsten ook verschillen: antisemitisme en islamofobie hebben een verschillende historische en actuele achtergrond. Maar als je Gerstenfeld al eerder bent tegengekomen, en weet dat het Jerusalem Center er vooral is om alles wat Israel doet goed te praten, dan zie je al aankomen uit welke hoek de wind gaat waaien.
Lees verder

Dikke planken

En dan hebben we, om mijn humeur nog verder te verpesten, zie hierboven, ook nog een gezellige column van Nausicaa Marbe die de islamofobe retoriek nog even voortzet. Over Wilders. Dat die al heeft verteld dat we in de film die er nog niet is en eens zou moeten komen vergast gaan worden op een executie in Iran en dat vindt Marbe niet erg:

Vermoedelijk acht Wilders het verschil tussen Nederlands islamleed en executies in bijvoorbeeld Iran irrelevant. Beide zijn uiting van dezelfde geweldscultuur. Daarbij wint het islamisme in Nederland verontrustend snel terrein.

Lees verder

Niet de Donald Duck beledigen

080130mashriq-033.jpg

‘ Ik ben buitengewoon beledigd dat Wilders de Donald Duck zo omlaag haalt’ , zei Abdulwahid van Bommel. Hij wil alles wat hem niet bevalt uit de koran scheuren, en zegt dan een Donald Duck over te houden. ‘Nu is Wilders voor mij geen gesprekspartner over de koran, want daar weet hij niets van af’, maar over de Donald Duck wil hij graag met Wilders praten; ‘de Donald Duck zo omlaag halen, dat neem ik hem erg kwalijk. Tenslotte ben ik gevormd en opgegroeid met Kwik, Kwek en Kwak!’
Lees verder