Iftar over kerk, moskee en politiek

071010iftar-002.jpg
(Bahattin Aydin)

Ik kom tegenwoordig nogal eens in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer. Niet voor niets. Er gebeurt ontzettend veel dat je niet vaak in de kranten zult lezen, want goed nieuws is geen nieuws. Bos en Lommer is een zogenaamde probleemwijk. Dat wil zeggen: veel armoede, veel bewoners van verschillende achtergronden. En tegelijk: een wijk met een bloeiende burgercultuur, een baaierd aan zelforganisaties en vrijwilligerswerk, een vergaande samenwerking om van de buurt iets goeds te maken.
Lees verder

Maxima

Als het tegenwoordig bij de Nederlandse identiteit hoort om met z’n allen op Maxima te springen omdat die gezegd heeft dat dé Nederlandse identiteit niet bestaat, dan lever ik mijn Nederlandse identiteit graag in voor die van een wereldburger, net als zij. Iedereen die gelezen heeft wat ze heeft gezegd, en niet te kwader trouw is, weet dat ze niets anders zei dan dat er vele verschillende identiteiten zijn, dat we een land zijn van diversiteit, en daarmee heeft ze haar band met Nederland, waar ze godbetert wel heel veel voor over heeft gehad, voor geen centimeter ontkend.
Lees verder

Mijn kraam

De rechtse islamofobe brigade heeft een nieuwe stokje bedacht om deze hond mee te slaan. Met enige regelmaat komen hier bijdragen langs van mannen die beweren dat ik mijn eigen feminisme verraad, en tegenwoordig een voorstander ben van het slaan van vrouwen. Zeg ik wat over de feministes die ik vroeger kende, krijg je zo’n reactie als deze: “Was dat in de tijd, dat je nog voor de rechten van de vrouw opkwam, en de nu door jou zo verdedigde islamitische corrigerende tik van de echtgenoot taboe was?”
Lees verder

Loyaliteit

Te gast: Hans Krikke
Column, uitgesproken bij de iftardiscussie in Bos en Lommer, hier.

“Jij, jij komt later als je groot en volwassen bent in de gevangenis..”
Meneer Eilander, leerkracht van groep 7, schudt woedend zijn hoofd. Hij balt een vuist. Even dreigt hij uit te halen maar de man beheerst zich. Het pluk haar dat een dappere poging doet zijn kale kop te bedekken, wipt op en heer.
“Jij spoort niet”, zegt hij fel.
Meneer Eilander grijpt me vast. Schudt me door elkaar. Ik ruik zijn vieze adem. Hij heeft gele tanden. Zijn ogen schieten vuur.
“ Jouw ouders zijn ook niks”.
Meneer Eilander blijft schudden.
“En je broers en zussen. Ik heb ze allemaal gehad. Stuk voor stuk”.
Meneer Eilander hapt naar adem.
“ Aan jou, aan jullie is geen eer te behalen”.
Meneer Eilander laat los en draait zich om.
Lees verder