Gisteren was het zo vol in de aula van het Westerveld crematorium waar we afscheid namen van Hajo Meyer, dat er mensen moesten staan. Het gebeurt niet vaak dat iemand van negentig zoveel mensen aan zich heeft weten te binden, en ook nog eens zo divers. Mensen van Philips, van zijn leven met de muziek, onderduikvrienden, familie, activisten, joden en Palestijnen kwamen hem een laatste groet brengen. Hajo is vertrokken, maar niet echt. Zijn woorden blijven, de herinneringen die we aan die dwarse man hebben blijven, en het waren meerdere mensen die in de toespraken memoreerden hoe Hajo in staat was om aan de ene kant zo te polariseren door zijn radicale meningen, en tegelijkertijd zoveel mensen voor hem in te nemen. Die ‘stuiterende kabouter’ zoals hij liefdevol door een familielid werd genoemd, was authentiek, op het naïeve en tactloze af eerlijk, waarmee hij naast vijanden vooral heel veel vrienden heeft gemaakt.
Lees verder →

Op het bloknootje dat naast mijn PC ligt staat bovenaan de lijst met dingen die ik nog moet doen: Hajo bedanken. Ik kreeg een paar dagen geleden zijn laatste boek: Briefe eines Flüchtlings 1939-1945. Ein jüdischer Junge im Holländischen Exil. Hajo’s vrouw Chris was zo lief om het me te sturen, met een mooie foto van hen beiden, en een briefje. Hajo was net 90 geworden, en vierde dat tegelijk met het uitkomen van dat boek. Hij was blij, schreef Chris, dat hij het nog af had kunnen maken, wetend dat het wel zijn laatste boek zou worden, een eerbetoon aan zijn ouders die omkwamen in Theresienstadt. Maar na het feest was hij wel ’total loss’.
Lees verder →

Lieve Hajo, vannacht in zijn slaap overleden. Pas zijn negentigste verjaardag gevierd, en blij dat hij het boek afhad dat hij dringend nog moest maken, de brieven van een joodse jongen als vluchteling in Nederland. We gedenken hem in eerbied en in liefde.