Anneke Jos Mouthaan, oprichtster van SIVMO en Een Ander Joods Geluid, en petemoei van Stichting Kifaia, werd gisteren, op 20 april, liefdevol in de aarde gelegd.

De controverse die is ontstaan doordat een paar schrijvers niet willen dat ‘hun’ uitgeverij De Bezige Bij een boek van Dyab Abu Jahjah uitgeeft, vanwege diens vermoede maar niet bewezen antisemitisme, heeft een achtergrond. Die gaat niet over Dyab Abu Jahjah maar over Nederland. Over de scheiding der geesten die al stamt van vlak na de oorlog. Het gaat om de existentiële vraag: wat bedoelen we als we zeggen: nooit meer Auschwitz?
Lees verder →

Nooit meer samen naar de rododendrons, nooit meer samen demonstreren, nooit meer samen naar Zandvoort. Woensdag is overleden mijn vriendin Anneke Jos Mouthaan, oprichtster van Een Ander Joods Geluid (onder andere), 86 jaar geworden.
Lees verder →

Eens was de Groene Amsterdammer een kritisch en links weekblad. Daar is ernstig de klad in gekomen. De Groene gaat met de tijd mee, kun je zeggen. De vraag is welke tijd. De kwestie waar het deze week over gaat is ‘de affaire Jahjah’, dat wil zeggen, de onrust die ontstaan is onder een aantal schrijvers omdat uitgeverij De Bezige Bij een contract heeft gesloten met kritische Libanees-Belgische schrijver Dyab Abu Jahjah voor een nieuw boek. Waar dat boek over gaat is niet bekend, maar de persoon Abou Jahjah is kennelijk al voldoende om mensen als het schrijversechtpaar Durlacher-De Winter de bomen in te jagen. Leon de Winter is vooral bekend als iemand die er voetstoots van uitgaat dat kritiek op Israël nergens anders op kan berusten dan op jodenhaat. En dat Abou Jahjah kritiek heeft op Israël is geen geheim.
Lees verder →

Te gast: Kevin Levie.
Terugblik op het Oekraine referendum, en wat nu verder.
Gefeliciteerd, maar waarmee eigenlijk?

32 procent opkomst, 61 procent tegen. “SP-Leider Emile Roemer is een dag later nog steeds opgetogen”, meldt sp.nl. Zelf hoop ik een dag later vooral dat ik de hoofden van knetterrechtse seksisten als Jan Roos en Thierry Baudet nu een tijdje niet meer hoef te zien. Maar dat gaat niet gebeuren, vrees ik: voor hen is dit een strategisch succes op weg naar een hegemonie van radicaal-rechts denken.
Lees verder →

We hebben afscheid moeten nemen van Joes Meens, die samen met mij (en Eelco Boom) eens Stichting Kifaia oprichtte, nu bijna twintig jaar geleden. Joes is verpleeghuisarts. Nu we een nieuwe partner hebben in Gaza, het PMRS, die geen medische training nodig heeft, wilde Joes zijn expertise als arts elders in gaan zetten. Dat begrepen we, maar helemaal droog hielden we het niet op zijn afscheidsfeestje. Zo vaak zijn we samen naar Gaza geweest: meer dan vijftig keer! Voor zijn afscheidsboekje schreef ik het volgende verhaal, met herinneringen.
Lees verder →

Eigenlijk is het vreselijk dat we het moeten blijven doen: demonstreren tegen racisme, tegen uitsluiting, tegen de harteloze manier waarop we omgaan met vluchtelingen, tegen de opkomst van populistisch rechts, maar eerlijk: het is ook feest. Al die mensen bij elkaar, anderhalf duizend waren het er, die fantastische mix. Zoals het ook zou kunnen, met al onze verschillen, samen leven, na blijven denken: in wat voor wereld willen we leven, wat voor wereld willen we na laten voor onze kinderen, voor de mensen na ons?
Lees verder →

Ach wat een geweldige middag was het, daar bij de Dokwerker. Tweeduizend mensen (telden wij, de pers had het over ‘honderden’) Terwijl de Pegida aanhang volgens een bericht zeventig en een ander tweehonderd mensen bedroeg. Dat we het niet vergeten. De mensen die actief opkomen voor vluchtelingen, en tegen racisme zijn ruimschoots in de meerderheid.
Lees verder →

‘Hierbij verklaar ik, een oude sabra die de velden heeft geploegd en bomen geplant, een huis heeft gebouwd en zoons heeft verwekt, kleinzoons en achterkleinzoons, en bloed heeft geplengd in de strijd voor de oprichting van de staat Israël, ik verklaar dat ik mijn geloof in het zionisme afzweer, het zionisme dat gefaald heeft. En ik zweer dat ik niet langer trouw zal zijn aan de joodse fascistische staat en zijn krankzinnige waanbeelden, dat ik niet langer het volkslied zal zingen, dat ik alleen nog op zal staan op dagen dat de doden die aan beide kanten in de oorlogen gevallen zijn worden herdacht, en dat ik met gebroken hart het Israël aanschouw dat nu zelfmoord aan het plegen is’. Aan het woord was Dov Jeremia. Een oude zionist, Israëli, hij was toen 95 jaar. Ik citeerde hem in Oorlog als er vrede dreigt. Hij is gestorven, 101 jaar oud.
Lees verder →

De Syrische zangeres Shaza Hayek zingt Mag Ik Dan Bij Jou met haar landgenoten Badi Rafea (percussie), Nader Issa (tenorsax) en Nazeer Abdulhai (ud) en BJ Baartmans op gitaar ben Rob Geboers op piano. Jeroen Kurpershoek maakte de prachtige videoclip.