Het schrijven van mijn nieuwe boek, Kwart over Gaza, is een emotionele klus. Ik kom al lezende en denkende veel dingen tegen waar ik behoorlijk beroerd van word. Maar dan af en toe ook passages in boeken die ik herlees, die me opeens ontroeren. Ik kwam Avraham Burg, eens voorzitter van de Knesset, al eerder tegen, we stonden ook samen op het podium bij de Gay Pride in Jeruzalem. Ik ben het lang niet altijd met hem eens. Maar wat me fascineert is hoe een Israeli soms opeens de ogen open gaan. Wat is dat, hoe ontstaat zo’n moment? Ik herlas The Holocaust is over en deze passage trof me opeens.
Lees verder →

Gisteren was ik bij de wake bij het detentiecentrum in Rotterdam, opgehaald door oude SP vriendin Ineke Palm. Het is al tien jaar dat de wake wordt gehouden, elke maand. Anders dan bij Schiphol kun je de mensen die vast zitten, soms voor jaren, niet zien. Maar ze weten dat we er zijn. De mensen van de bezoekgroep konden vertellen hoe het met sommige van de mensen daarbinnen gaat.
Lees verder →

Bij de vernissage van het grote doek van Patricia Kaersenhout in het Amsterdam Museum. Twaalf zwarte vrouwen, pioniers stuk voor stuk. Waarvan er veel aanwezig waren, en nog meer zwarte vrouwen. Hulde, Patricia Kaersenhout, Alem Desta, Gloria Wekker, Julia da Lima, Mercedes Zandwijken, Cisca Pattipilohy, Ernestine Comvalius, Philomena Essed, Hellen Gill, Mavis Carrilho, Ida Does en Nancy Jouwe
Lees verder →

Foto’s van een prachtige demonstratie tegen racisme, islamofobie, afrofobie, antisemitisme, vluchtelingenhaat en tegen het ‘illegaal’ maken van mensen. Een breed forum aan sprekers: Abdou Menebhi voor het comité 21 maart, Maryama Omar Somalische vluchtelinge, Hella Baan Internationale Socialisten, Anousha Nzume en Tanja Jess actrices, Abdulkasin Al-Jaberi Back to Palestine, Coen van der Veer hoofdbestuur FNV, Humberto Tan presentator, Appa rapper en Simon Bornstein, rabbijn, namens het comité 21 maart.
Lees verder →

Vierhonderd jaar was Nederland een koloniaal rijk, en hoe kunnen mensen hier nou denken dat er niets meer terug te vinden zou zijn van dat kolonialisme in het bewustzijn en gedrag van witte Nederlanders? Aan het woord is Gloria Wekker, professor emeritus, bij een lezing getiteld Towards a Decolonial University, op Het is georganiseerd door The University of Colour, nu al de best georganiseerde groep in de Maagdenhuisbezetting. Ik maakte het begin er van mee toen Mercedes Zandwijken, Mimi van Mad Mothers en Machiel Keestra voor een groep merendeel gekleurde studenten een lezing en workshop organiseerden (zie de foto’s hieronder).
Lees verder →

Het was ook acht maart in mijn kerk, de Amsterdamse Ekklesia, Internationale Vrouwendag. Het ging over dat verhaal van die vrouw die al twaalf jaar bloed vloeide en een meisje van twaalf dat stierf, en Jezus van Nazareth die beiden redde. Waar ging dat over? Cathérine Verviers hield een feministische en maatschappijkritische toespraak. (Links op de foto Cathérine bij brood en wijn, nog zwanger, nu heeft ze een dochtertje)
Lees verder →

(Met Mercedes bij Oba Live)

Dat waren hele volle weken, in de aanloop naar de presentatie van het F-boek. Ik weet niet hoeveel interviews we hebben gegeven, in verschillende combi’s, maar ik had er zeven. Dat is niet altijd feest. Ik hou niet zo van interviews over de telefoon. Ik hou niet zo van interviews met mensen voor wie het een inhoudsloze routine is. En dan hadden we nog de Telegraaf, prima gesprek met een mevrouw die zich goed had voorbereid (met Simone van Saarloos, Sunny Bergman en mij) die vervolgens door de hoofdredacteur in de prullenmand werd gegooid omdat het ‘achterhaald’ zou zijn. Het was bedoeld voor de pagina Vrouw. Waaruit blijkt dat vrouwen bij de Telegraaf nog niet eens de zeggenschap hebben over wat ze op de pagina Vrouw willen hebben.
Lees verder →

Het was zover. Het F-boek, waarin zestig vrouwen en mannen hun visie geven op feminisme kon ten doop gehouden worden. Er was zo’n belangstelling voor de gebeurtenis dat we uit moesten wijken naar een grotere ruimte, in de Duif, vierhonderd mensen. En wat meestal een vriendelijk feestje is, of een kleine reünie, werd nu een heuse manifestatie, met een geweldige weerbare sfeer, en met een boodschap: feminisme leeft, feminisme is begonnen aan een nieuwe fase.
Lees verder →

Gisteren ging ik naar De Duif, waar vriend Jan Andreae voorganger zou zijn. Of ik wel kwam, vroeg hij me, hij had een verrassing voor me. Ik had geen idee wat hij bedoelde, maar zeker kwam ik. In de kerk trof ik daar opeens mijn zoon Armin aan, en mijn vriendin Anneke, die ik er beiden niet voor aanzag dat ze opeens een bliksembekering hadden doorgemaakt, doorgaans komen ze niet in de kerk. Wat doen jullie hier? Wacht maar af, zeiden ze. Halverwege de dienst werd het me duidelijk. Het vredesduifje werd uitgereikt. Aan mij. Ik voelde me vereerd en verlegen. Ik kon nauwelijks luisteren naar de speech van Jan. Gelukkig zei hij er ook bij dat ik wel eens ruzie maak, want echt, zo’n vredelievend mens ben ik niet altijd hoor. Dit is wat hij zei:
Lees verder →

Lees verder →