(Rechts Nancy Jouwe)

Feminisme leeft!

Ik hoorde van veel mensen achteraf dat het een inspirerende en zelfs ontroerende avond was geweest. De mensen van Feministisch Verzet in Utrecht hadden het georganiseerd, het onderwerp was ‘generaties in het feminisme’ en de vier vrouwen die waren uitgenodigd om te spreken, ik was de oudste, scheelden onderling ongeveer tien jaar: Mercedes Zandwijken, Nancy Jouwe, Iris van der Tuin. En, daar was over nagedacht, gemengd niet alleen qua leeftijd, maar ook naar achtergrond. Twee zwart, twee wit.
Lees verder →

(Pepijn Brandon)

Het is de laatste tijd erg duidelijk geworden dat er in Nederland erg weinig kennis van zaken is over de Nederlandse slavernij en de gevolgen ervan, menselijk, en economisch, die tot op de dag van vandaag bestaan. Het is ook nog niet zo lang geleden, en iedereen die afkomstig is uit Nederlands voormalige koloniën heeft daar verhalen over gehoord die er niet om liegen.
Lees verder →

Okee, de antwoorden op de vragen over de ‘witte vlek op de landkaart van het vrouwenlichaam’.

Vraag 1. Hoe groot is de clitoris?
Lees verder →

Het begint langzaam een beetje door te dringen. Nummer één vijand van onze gezondheid is dierlijk eiwit.
Lees verder →

Citaat in Trouw van zaterdag: “Anja Meulenbelt heeft nog steeds gelijk: het vrouwelijke geslachtsorgaan is nog altijd de witte vlek op de landkaart van het vrouwenlichaam.”
Lees verder →

In 1912 staakten de vrouwen uit de textielindustrie in Massachusetts – de slogan die ze meedroegen was: Give us bread and give us roses!
Lees verder →

Op de eerste dag zijn meteen een aantal zaken duidelijk: dat we ons geheel thuis voelen bij de werkwijze en de filosofie van het PMRS, en dat het niveau van de mensen die er werken een stuk hoger is dan we gewend zijn. De vraag gaat worden wat wij hen te bieden hebben, behalve fondsenwerven, en daar zullen we later over in gesprek gaan.
Lees verder →

Dit was de bedoeling van onze reis naar Gaza, om uit te zoeken of wij, van Stichting Kifaia, met een nieuwe partner aan het werk konden, nadat we de samenwerking met onze langjarige partner hadden stopgezet (zie daarover hier). Dat was spannend, want er hing veel van af. Door een paar tips van een vriendin die lang in Gaza had gewerkt en het terrein goed kende raakten we in contact met de Palestinian Medical Relief Society, een in 1979 opgerichte organisatie die vooral gericht is op het leveren van toegankelijke en basale medische zorg voor de bevolking van Gaza. Vanzelf werken ze dus ook voor gehandicapten. Dat klonk sympathiek, de contacten via mail en skype waren ook veelbelovend, maar waar het echt op aan kwam is dat we het zelf konden zien, of we ons konden aansluiten bij hun werk, en even belangrijk, of zij ons als partner konden gebruiken.
Lees verder →

Voor Helma: vijf poezen en een konijn als bonus. Ik gooide wat restjes van onze vis naar beneden, daar waren ze als de kippen bij. Behalve de kippen, die hoeven geen vis. Het konijn ook niet, maar die huppelt overal heen waar de poezen zijn, want daar is het feest.
Lees verder →

We zijn In Gaza. Hier de laatste voetstappen in Israel, de poort door, aan de andere kant begint de grootste openluchtgevangenis ter wereld, Gaza.