Ik moet het jongeren nog wel eens vertellen hoe het vroeger was, en wat de redenen waren om feministe te worden. Onder andere dat je als vrouw die ongewenst zwanger werd – dit was voor de pil – gedwongen werd om te trouwen, want ongehuwd moeder zijn was nog een grote schande. En als je man dan gewelddadig bleek was er nergens waar je heen kon gaan, en scheiden was vrijwel onmogelijk. Als een van de twee partners niet wilde scheiden ging het gewoon niet door. De enige manier om van iemand af te komen was de ‘grote leugen’, voor de rechter liegen dat je overspel had gepleegd. Ik loog van ganser harte, om van die man af te komen.
Lees verder →

Iedereen een mooie Kerst, en tot volgend jaar – ik neem even pauze.

We wonen nu anderhalf jaar samen, Joost en ik. We kennen elkaar intussen door en door, we hebben onze dagindeling aan elkaar aangepast. Zoals de meeste poezen die binnen blijven heeft Joost zijn dag- en nacht schema omgedraaid – buitenpoezen zijn ’s nachts op jacht en liggen overdag voornamelijk te maffen, terwijl binnenpoezen weten dat er ’s nachts weinig kans is op brokjes dus dat je beter dan je dut kunt doen, zodat je overdag waaks in de buurt van de keuken kunt blijven. Maar behalve dat hebben Joost en ik ook een geheel op elkaar afgestemd dagprogramma.
Lees verder →

(Renée Römkens, directeur van Atria)

Atria, eens het Internationale Archief voor de Vrouwenbeweging, is nu niet alleen een archief en bibliotheek rondom feminisme en emancipatie, maar heeft ook regelmatig interessante lezingen en exposities. Kijk hier.
Lees verder →

Racisme voor beginners: over verschillen in de beweging en eenheid.

Al lang geleden, in de tijd dat de vrouwenbeweging begon en ik al links was, en ook anti-racistisch (ik was toen lid van het solidariteitscomité met de Black Panther Party) ben ik vaak opgebotst tegen de tegenstellingen binnen bewegingen die er mee te maken had dat ze bijna allemaal geheel gericht waren op één zaak. Het ging over zwart, het ging over homo’s, het ging over vrouwen of het ging over de klassenstrijd.
Lees verder →

Racisme (4)

Over humor en ‘white privilege’

We zouden er eens op moeten letten: hoeveel grappen worden er niet gemaakt ten koste van anderen, moppen over mensen die model zouden staan voor een gehele bevolkingsgroep? Moppen over domme blondjes en vrouwen die niet kunnen inparkeren. Grappen over vrouwen die er om vragen verkracht te worden – ‘ik wou dat iemand mij eens zou verkrachten’ zegt een man met een vette grijns. Grappen over mietjes, liefst verkondigd met een stereotiep slap polsje, over Belgen, over dikke mensen, over mensen die stotteren. En over ‘negers’, grappen over de profeet van de moslims, en inderdaad, over Aziaten. Vaste prik: leuk accentje want ze kunnen de r niet zeggen en afhaalchineeschinees, waar bij je zo gezellig de eerste generatie Chinese migranten weg kunt zetten. Sambal bij?
Lees verder →

Prachtig. Dit staat in de Volkskrant:
Negenendertig Chinese restaurants geven deze week 39 procent korting op nummer 39 van de menukaart – met of zonder rijst. De kortingsactie met een knipoog heeft een serieuze ondertoon: Nederlandse Chinezen willen op deze manier aandacht vragen voor de discriminerende stereotyperingen die ze ten deel vallen.
Lees verder →

(Lonneke Lemaire bij de Kristallnachtherdenking)

Vrijdag 13 december was Lonneke lemaire van Platform Stop Racisme en Uitsluiting op het Forum van het Transnational Migrant Platform over de groei van racisme in Europa. Dit is wat ze zei:

HET SYSTEMATISCHE RACISME IN EUROPA

Is het toevallig dat in Europa het racisme de laatste jaren extreem is toegenomen?

Sinds de Amerikaanse president Bush de War on Terror heeft uitgeroepen (lees de oorlog tegen moslims) en de economische crisis in 2008 in al zijn hevigheid losbarstte zijn racistische en fascistische partijen aan een opmars begonnen die sinds de 30er jaren van de vorige eeuw zijn weerga niet kent.
Lees verder →

(Dit is ook Gaza: plezier aan het strand)

‘Jullie zijn wel rare mensen’
Leren van andere culturen

Ik schreef deze column voor de Moslimkrant, hier, waar die ingekort verscheen.

Ik heb in de loop van mijn leven veel gereisd. Niet alleen als vakantieganger, maar ook om in andere landen te werken. Als trainer voor vrouwengroepen en hulpverleners die iets deden met slachtoffers en daders van geweld werkte ik in de voormalige Joegoslavische landen en in het Zuid-Afrika van na de apartheid. En al bijna twintig jaar kom ik regelmatig in de Gazastrook waar ik een organisatie van gehandicapten ondersteun.
Lees verder →