BIJ1 en Quinsy

TERUGBLIK OP EEN WEEK: BIJ1 en Quinsy Gario

Deze gedenkwaardige week begon voor mij op maandagochtend 19 juli toen ik in Trouw las dat Quinsy Gario uit BIJ1 gezet zou worden door het bestuur, nadat een ingehuurd advocatenbureau de klachten had onderzocht van partijleden die zich in de samenwerking met Quinsy onveilig hadden gevoeld. En de resultaten waren ernstig genoeg om zijn lidmaatschap op te zeggen, hoewel er nog gesprekken plaats moesten vinden, en Gario nog bezwaar kon aantekenen.

Het verbaasde me niet. Ik hoorde bij de mensen die het een riskante onderneming vonden om Quincy in de partij op te nemen, en hem ook maar meteen op nr 2 van de kieslijst te zetten, gezien een voorgeschiedenis van conflicten. En ik was de enige niet. Maar ik legde me neer bij het bestuur, de kiescommissie en Sylvana Simons, die hadden laten weten hem graag in de partij te hebben. Ik hoopte er op dat mijn slechte voorgevoel onterecht zou blijken, tenslotte kunnen mensen ook veranderen, en kun je mensen niet eeuwig blijven beoordelen op wat er in het verleden is gebeurd.
Lees verder

Of de zachte krachten zullen wnnen

Ik schreef dit artikel voor Volzin juli 2021

Of de zachte krachten zullen winnen

Er is een groep jonge zwarte mensen bezig met een dansproject voor Keti Koti, jaarlijks herdenking van de afschaffing van de slavernij. Ze noemen het Freedom is work in progress. Het is een slogan die ik graag overneem, voor deze poging om de balans op te maken in deze verwarrende tijd.

Gaan de zachte krachten het echt winnen, of gaan we ten onder aan een door grootvervuilers verwoest klimaat, aan een steeds grotere kloof tussen arm en rijk, en dat in een van de meest welvarende landen ter aarde? Hoe verdragen we, het wij van mensen die hun geweten niet tot zwijgen kunnen brengen, dat er duizenden mensen verdronken zijn omdat wij van de westerse beschaving onze grenzen sluiten? Hoe verdragen we het dat er tegenwoordig politici in de Tweede Kamer zitten die als belangrijkste doel hebben om één bevolkingsgroep het land uit te jagen? Hoe verdraag ik het als Rutte zegt dat ‘Israel zich toch moet kunnen verdedigen’ in dezelfde tijd dat ik dagelijks contact heb met Gaza – leven jullie nog? – waar opnieuw ziekenhuizen worden verwoest, hele familie’s met één bom op een flatgebouw naar de andere wereld worden geholpen. En laat niemand proberen mij wijs te maken dat Israel probeert om ‘burgers te ontzien’. Ik heb het met eigen ogen gezien, na elke aanval op Gaza, de dode koeien, de stinkende overblijfsels van een kippenfarm, de VN scholen waar mensen probeerden te schuilen, waar toch op geschoten werd.
Lees verder

Laffe taal

(Deze column sprak ik uit op de Palestina Special van café Linkse Liefde, op 27 juni 2021, in Ru Paré)

Het is niet mijn gewoonte om overal de media de schuld van te geven, maar in dit geval, Palestina Israel, heb ik nog een appeltje te schillen. Toegegeven, de main stream media hebben een ongemakkelijke klus wat ze nou weer moeten schrijven wanneer ‘het conflict weer eens oplaait’.

Daar begint het al mee. Het is geen conflict. Een conflict is een ruzie tussen twee partijen. Toen Nederland bezet werd door de nazi’s noemden we dat geen conflict tussen Nederland en Duitsland, toch? Het was een bezetting. We noemden het beestje gewoon bij de naam. Maar als het om Israël gaat durft vrijwel geen krant dat aan.
Lees verder

Herdenken; een dag van gebrokenheid

WAT IS HERDENKEN? 4 mei, de Dodenherdenking. Vorig jaar maakte Arnon Grunberg tijdens de lezing een vergelijking tussen de jodenvervolging en hoe Nederland met zijn Marokkanen omspringt. Dat viel niet bij iedereen goed. Dit jaar viel de uitnodiging van Abdelkader Benali, Nederlander met Marokkaanse achtergrond nog slechter, de lezing werd afgeblazen. De vraag is waarom we eigenlijk herdenken, wat is de functie ervan? Gaat dat alleen over vroeger, of ook over nu? Literair tijdschrift SKUT publiceerde een kettingbrief (zie tijdschriftskut.nl). Frans-Willem Korsten zei het in zijn brief over herdenken: dat 4 mei geen dag van nationale eenheid kan zijn, maar een dag is van gebrokenheid. Ik werd uitgenodigd om ook een brief toe te voegen, en dit is wat ik schreef.
Lees verder

Over feminisme en socialisme zonder nostalgie

Over feminisme en socialisme zonder nostalgie
In het blad voor antropologen CUL verscheen een artikel waarin ik werd neergezet als een ‘ex Fem-Soc’, en socialisme werd beschreven als een kwestie van nostalgie naar het mislukte communiste uit Rusland. Het leek me wel gepast daar een antwoord op te schrijven.

Tekst: Anja Meulenbelt
Tijdschrift CUL 24 febr 2021

Het was interessant om een artikel in het tijdschrift Cul tegen te komen, waarin aandacht is voor het feminisme, en waarin mijn naam ook nog voorkomt. Dat brengt me er wel toe om een paar zaken recht te zetten of aan te vullen. Ik kan het Wineke Brans niet kwalijk nemen dat ze niet alles weet over de ‘soc-fem’ van eens, want dat is alweer een halve eeuw geleden. Wel lijkt het mij belangrijk om wat meer te weten van het feminisme van nu.
Lees verder

Vermoeide heldinnen

Een interview van meer dan twintig jaar geleden. Ik was het al vergeten. Grappig om mijn jongere zelf weer tegen te komen.

Vermoeide heldinnen
Als beweging die de straat opging, is het feminisme voorbij. Als gedachtegoed is het blijven bestaan. De boegbeelden Anja Meulenbelt en Marilyn French zijn een beetje geknakt, maar nog altijd militant.

15 december 1999 De Groene Amsterdammer
Interview door Marja Pruis
Lees verder

Arme Paul Cliteur, en dat vreselijke cultuurmarxisme

8 dec 2020

Paul Cliteur, die jarenlang breeduit kon beweren wat hij maar wilde, is voor het eerst gestruikeld, en zit nu zelf in het beklaagdenbankje in plaats van daar alles en iedereen die progressief, links, antiracistisch, migrant of moslim is in te zetten. En wat ging er mis? De ironie. Zijn briljante leerling deed iets oerstoms, hij luisterde niet naar zijn leermeester dat er één vorm van racisme is waar hij echt van af moest blijven: antisemitisme.
Want wat vond Cliteur allemaal wel?
Lees verder

Lieve Rachida Lamrabet

Door Anja Meulenbelt op 4 December 2020, gepubliceerd door Rekto:Verso

Elke vrijdag pent een van onze vijf vaste online correspondenten een brief. Deze week schrijft Anja Meulenbelt een brief aan Rachida Lamrabet, die voor een tweede keer aan de kant wordt gezet. ‘Je ontslag en de afwijzing van je tekst illustreren wat je zegt: dat je in een land leeft waarin het kompas dat decennialang op mensenrechten was geijkt, wordt losgelaten.’


(Rachida Lamrabet)

Zoals je zei: daar gaan we weer. Wat een bittere ironie dat jij het weer moet meemaken. Uitgesloten worden.
Lees verder

Feminisme en evolutie. Een brief aan Seppe

Elke maand schreef ik een artikel voor het Belgische Rekto:Verso, dat altijd een briefvorm moest hebben. Deze maand schreef ik een brief gericht aan Seppe de Meulder, die op facebook een kritisch stuk schreef over een interview met Griet Vandermassen, van wie ik ook de boeken heb gelezen. Ik ging daar bij hem op zijn facebooksite al over in gesprek. Naar aanleiding daarvan schreef ik mijn maandelijkse brief dus aan Seppe. De redactie van Rekto:Verso was het er niet mee eens, die vond dat als ik kritiek heb op Vandermassen ik de brief aan haar moest richten. En ik vind van niet, ze zegt al jaren hetzelfde en ik vind dat zinloos. Ik heb meer aan een gesprek met een linkse man, want in de nieuwe socfem ligt de toekomst. Niet bij Vandermassen die ik behoorlijk reactionair vind. Dus plaatsten ze mijn brief niet. Oké, dan hier.


Lees verder

Ontmoeting: Zuid Afrika en Palestina/Israel

Twee indrukwekkende mannen die elkaar voor het eerst ontmoetten, zij het op zoom.

De eerste is Farid Esack, een Zuidafrikaanse geleerde in de islamitische bevrijdingstheologie, die in de regering Mandela functioneerde als adviseur over gender. Altijd, behalve geleerde, ook activist tegen racisme en tegen seksisme, bestrijder van Aids. Ook maakt hij deel uit van een organisatie genaamd Africa4Palestine. Ik mocht hem ontmoeten tijdens een tweeweekse cursus moslim bevrijdingstheologie in Granada. De andere is Gideon Levy, een Israëlische jood, een verslaggever die er zijn zaak van heeft gemaakt om elke week opnieuw verslag te doen van de misdaden van Israel tegen de Palestijnen. Ik ontmoette hem meer dan eens toen hij in Nederland kwam spreken. Zulke journalisten zijn in Israel zeldzaam, de andere is Amira Hass, die in Gaza woonde tot haar dat verboden werd.


(Farid Esack)
Lees verder