In een van de boeken van haar die ik uit de kast trek zit een brief van haar aan uitgeverij Sara, die drie van haar boeken uitgaf. In het Nederlands schrijft ze ons: “ik verheug mij op kennis te maken met u. Maar omdat ik moet van Holland naar London vertrekken op 5 juni, het spijt me dat ik kan niet uw uitnodiging voor het avond 4 juni aannemen. Mijn gezond is niet helemaal goed en ik moet wat voerzichtig zijn. Ik probeer nog steeds een beetje Hollands te schreven, vergeef mijn fouten, alstublieft!”
Lees verder
Tag archieven: Adrienne Rich
In memoriam: Adrienne Rich
Adrienne Rich is dinsdag overleden. Ze is twee en tachtig geworden. Ik heb haar nooit ontmoet, maar ze was belangrijk voor me, en voor het feminisme. Ik kom er nog op terug.
Wat ons bindt. Erbarmen
Wat ons bindt: erbarmen en barmhartigheid
Overdenking voor De Duif, 8 augustus 2010
Anja Meulenbelt
Lees verder
Wie we bedoelen als we wij zeggen
Dit is de tekst die ik uitsprak op de 4 mei herdenking, bij gedenkplaats Rozenoord. De foto hierboven is van de laatste grote razzia in de Lekstraat, op 20 juni 1943. Meer over de Rivierenbuurt in de bezettingstijd onder mijn tekst.
Lees verder
Naar de kerk in Utrecht
Zo kom ik nog eens in een andere kerk dan de mijne. Ik was gevraagd om voor de Centrumgemeente van Utrecht te komen spreken, in de Pniël kerk, tijdens hun zondagsviering.
Lees verder
Israël’s gay movement (2)
Jan en ik praten erover waarom het om te beginnen zo hard werken was, om ze er echt bij te krijgen. Ze deden wel braaf alles wat er van ze gevraagd werd, ze waren best geïnteresseerd, maar het duurde tot het er echt in schoot. Dat is omdat we hier aan de daderkant werken, zei Jan, dat is altijd zwaarder. Waar. We hebben in de Balkan ook zowel met slachtoffers als met daders gewerkt, en met daders is het altijd moeilijker. Met slachtoffers zet je vooral heel veel empathie in, maar met daders is het altijd een mengeling van acceptatie en confrontatie. En hier is het ingewikkeld, lopen daderschap en slachtofferschap zo door elkaar.
Lees verder
Vreemde lui
Onbekend maakt onbemind. Sommige van die tegeltjeswijsheden zitten ook in mijn brein opgeslagen. Ik ben een fervent aanhanger van gemengd. Natuurlijk omdat ik me daar zelf het prettigste bij voel, tot op zekere hoogte. In mijn vriendenkring miechelt het van de mensen die van zichzelf al tamelijk gemengd zijn. Gemengd joods en Indisch, of Nederlands en Marokkaans, of joods getrouwd met een moslim, of christelijk geweest en nu moslim, of politieke vluchteling, of communist geweest, of meer in het buitenland gewoond dan hier, of met een interessante seksuele leefstijl – bijna allemaal mensen die een reden hebben om zich niet zomaar tot de dominante cultuur te bekennen. Zoals Adrienne Rich dat beschreef, met haar specifieke eigen mix van identiteiten, joods en lesbisch en dichter en moeder van zoons, ‘disloyal to civilisation’. Met zo’n gemengde achtergrond laat je je niet makkelijk bij de dominante cultuur indelen en wil je dat ook niet.
Lees verder
Moslims en bondgenoten
‘Daarom wil ik je nu aanspreken. Om te zeggen: niemand die verantwoordelijkheid neemt voor haar of zijn identiteit, zou zo alleen mogen zijn. Er moeten mensen zijn met wie we kunnen neerzitten en huilen, terwijl we toch nog steeds tot de strijders gerekend worden. Ik denk dat jij dacht dat er voor jou niet zo’n plek bestond, en misschien was die er toen ook niet, en misschien is die er nog steeds niet; maar we zullen die moeten creeren, wij die willen dat het lijden eindigt, die de wetten van de geschiedenis willen veranderen, als wij onszelf niet willen verraden.’
Adrienne Rich.
Lees verder
Opgefokte taal
In Filosofie Magazine kwam ik een interview tegen met Judith Butler. (Door Padu Boerstra). Interessant. Butler ken ik al van vroeger, een gedreven voorvechtster van vrouwen- en homorechten, die boeken schreef waar ik moeilijk doorheen kwam, maar die in het academisch-feministische circuit van invloed waren. Ik kwam haar tot mijn plezier weer tegen op een conferentie, het was meen in in Jeruzalem, waar ze opkwam voor de rechten van de Palestijnen. Ik zag er nog meer Amerikaanse en Britse feministes van vroeger, de meesten van hen joods. Alsof datzelfde kritische en ongehoorzame karakter, dat wat Adrienne Rich, meervoudige buitenstaander als jood, feministe, lesbo, dichter en moeder van drie zoons ‘disloyal to civilisation’ noemde, maakt dat dezelfde mensen die voor vrouwen en lesbo’s opkomen ook opkomen voor de rechten van een vertrapt volk, de Palestijnen. Dezelfde weg die ik heb afgelegd.
Lees verder
Dagboek 4 januari 2006
Bij de goede voornemens voor het nieuwe jaar: meer tijd voor gelieven en vrienden. Heb die rare rommelige donkere dagen die nergens over lijken te gaan niet alleen gebruikt om op te ruimen maar ook om vrienden te zien. En na zo’n avond denk ik dat wil ik vaker. Ik voel me daarna weer zo prettig gewoon, in balans, los van de hectiek en de stress van alles wat er moet en die verschrikkelijke wereld.
Lees verder