Meestal als je je in academische kringen begeeft zijn vrouwen in de minderheid. Maar niet bij het afscheid van professor Maaike Meijer. Zelden zoveel hooggeleerde feministes in één cortège bij elkaar gezien, en bij elk bekend gezicht dacht ik aan wat ze allemaal voor elkaar hebben gekregen.
Lees verder
Een plezier om door Rosemarie Buikema, de directeur van de Netherlands Research School of Gender Studies uitgenodigd te worden op een NOG dag aan de Universiteit van Amsterdam om een slotwoord te spreken – een hele dag volgeladen met de presentaties van onderzoeken die nog lopen, allemaal op het gebied van gender en feminisme. Titel: Doing gender in the Nehterlands: Feminism in Transition. Het gaf me een prachtig beeld waar de genderstudies en aanverwante studierichtingen zich mee bezig houden, en het was een groot plezier om de jonge mensen mee te maken, met hun enthousiasme en passie voor hun onderwerp. Moedig vond ik het ook wel om werk dat nog in progress is te presenteren, er kritiek en feed back op terug te krijgen, vragen uit de zaal te beantwoorden.
Lees verder
Vervolg op deel 1 en 2 over zwart-wit bondgenootschap. Zie hier en hier.
Ik heb in de jaren tachtig veel gewerkt met bondgenotengroepen, groepen waarin bijvoorbeeld wit en zwart deels apart en deels samen dachten over hoe je goed kon samenwerken tegen racisme. De gedachten daarover zijn terug te vinden in een boek dat ik toen schreef, na er vele jaren les over gegeven te hebben: De ziekte bestrijden, niet de patient. Over seksisme, racisme en klassisme.
Lees verder
Bij mijn research voor mijn boek over feminisme kom ik interessante dingen tegen. Research is misschien een groot woord voor bij de huisarts een blad in handen te nemen dat ik anders meteen over zou slaan: Men’s Health. Het is duidelijk niet voor mij bedoeld, en na een kwartiertje bladeren was al helder dat het niet zozeer gaat over gezondheid maar over hoe je een echte man kunt worden. Dat past geheel in de tijd, want de klacht dat mannen tegenwoordig geen echte mannen meer zijn maar te veel zijn ‘gefeminiseerd’ wordt weer luid.
Lees verder
Nu Opzij het een goed idee vond om een VVD-minister, die haar best doet om te bezuinigen op de zorg en daar duizenden vrouwen mee van hun baan berooft plus diezelfde vrouwen richting nog meer mantelzorg duwt – om die minister maar uit te roepen tot de machtigste vrouw van Nederland – en dat niet als een belediging op te vatten maar haar uitbundig en duur te vieren met bloemen en oorkondes, kortom, nu Opzij zich dus geheel en al heeft geschaard aan de kant van het neoliberalisme, en iedereen lijkt te zijn vergeten dat het feminisme eens ook een maatschappijkritische beweging was, niet alleen bedoeld voor de carrièrevrouwen om het nog verder te schoppen, wordt het wel tijd voor een tegengeluid. Al was het maar om nog eens te zeggen dat feminisme heel wat meer is dan dit superindividualisme. Vandaar: een niet zo makkelijk maar interessant stuk uit The Guardian. (Hadden wij maar zo’n krant).
Lees verder
Destijds was ik niet zo onder de indruk van dit lied waarvan de tekst van Joke Smit was: ‘Er is een land waar vrouwen willen wonen’. Ik vond het wel erg lief, weinig radicaal, utopisch, zo braaf sociaal-democratisch. Joke Smit was zo iemand die geloofde dat het nog helemaal goed kon komen tussen vrouwen en mannen, en ook tussen vrouwen onderling. Want uiteraard was er nooit maar één soort feminisme, er waren er vele, ook toen al.
Lees verder
(Simone van Saarloos)
Ik had er zin in, en dat bleek terecht. Ik was uitgenodigd voor een groepsgesprek voor de radio, VPRO, De avonden, over seks. Op ‘Ladies Night’. Want we weten het: je hebt mensen en je hebt vrouwen, en als de mensen aan het woord zijn geweest mogen de vrouwen ook wat zeggen. Grapje. Het was leuk.
Lees verder
We doen de discussie nog eens over
Het is bekend, het is meer dan bekend, het is dezelfde knuppel in een al lang bestaand hoenderhok. Ja, vrouwen zijn in doorsnee meer buitenshuis gaan werken dan vroeger, maar vaak in kleinere banen, vooral wanneer ze een gezin hebben – met kinderen. Tegenwoordig is het ‘anderhalf-kostwinners-model’ in de meerderheid. En dat komt erop neer dat nog steeds 48% van de Nederlandse vrouwen niet geheel van eigen inkomen zou kunnen leven, maar, zoals dat nu zo vrouwvriendelijk door de media waart, ‘op de zak van een man teren’. Of dat niet schandelijk ouderwets is? Ja nou! Die arme uitgebuite mannen die met zo’n luxe vrouwtje zitten dat thuis een beetje tut met de kinderen, voor ze naar haar yogaklasje gaat om zichzelf te ‘ontplooien’, dat die mannen dat nog nemen, zeg!
Lees verder
Ik schreef dit stuk in 2007. Het was een herhaling van wat ik schreef in 2004, en dat was een samenvatting van wat ik schreef in een boek in 1997 (Chodorow en verder) en dat was een weergave van lezingen en lessen die ik al vele jaren gaf. Ik beloof over een jaar of wat weer een frisse nieuwe versie van hetzelfde.
Lees verder
Drie modellen
Grofweg hebben moderne vrouwen drie levensmodellen waaruit ze kunnen kiezen: ze kunnen (Andreas Kinneging) hun werk opgeven als ze kinderen krijgen, en fulltime huisvrouw en moeder worden. Ze kunnen (Heleen Mees) kiezen voor carrière, wat vaak neerkomt op het afzien van kinderen en soms ook van een partner. En ze kunnen proberen om beide werelden, gezin en werk, met elkaar te combineren. Op dit moment is dat laatste model onder de Nederlandse vrouwen het populairst. Het betekent wel, in de meeste gevallen, een stapje terug doen in het werk. En zo krijg je het anderhalf-kostwinnersgezin, waar Mees en Kinneging zo misprijzend over doen, zij het beide uit diametraal tegenover elkaar staande motieven. Want Kinneging denkt alleen aan de kinderen en niet aan de vrouwen, en Mees denkt alleen aan de vrouwen en niet aan de kinderen.
Lees verder