Heeft u Time, vroeg ik bij mijn vaste tijdschriften annex sigaretten annex paperclipsenwinkeltje. Hadden ze. Jawel, dat was de Time met het hoofdartikel over de succesverhalen van Europese moslims. En daar stond ze, links onderaan op het omslag: Famile Arslan uit Nederland. Ik kon het niet laten om -kinderlijk, ik geef het toe- tegen de juffrouw van de winkel te zeggen: kijk, die ken ik.
Lees verder
Het was de eerste van een serie lezingen die opgedragen werden aan de overleden feministe Joke Smit. 1988. Om twee redenen vind ik de lezing zelf nog wel interessant: omdat het laat zien dat de ‘Tweede Golf’ veel pluriformer en veelkleuriger was dan nu vaak wordt gedacht. Ook toen al waren we bezig met verschillen tussen vrouwen, met diversiteit. En omdat een aantal van de stellingen van toen nu nog actueel zijn. Bijvoorbeeld dat de eerste stap voorwaarts – richting emancipatie – niet voor alle vrouwen gelijk is, en dat niemand kan bepalen wat voor andere vrouwen die juiste stap is. Een lang stuk, voor de liefhebber.
Met veel dank aan Clara.
Lees verder
Hier de reactie van Myriam Aouragh, vanochtend geplaatst in de Volkskrant. Zie hieronder.
Voor welke vrouwen eisen we uiteindelijk wat?
Brief aan de opstellers van het Manifest: ‘Wij vrouwen eisen’
Lees verder
Ik was van plan om me er niet druk over te maken, maar ik moet nu toch even mijn ergernis kwijt. Gaat over Cisca Dresselhuys en Opzij, die nu 25 jaar bestaan. Dat is zeker een lintje en een bloemetje waard voor uithoudingsvermogen. Ik zou het daar graag bij hebben willen laten, wanneer Dresselhuys niet even erg tegen mijn haren in had gestreken.
Lees verder
E-Quality, kenniscentrum voor emancipatie in de multiculturele samenleving, organiseerde op women Inc. afgelopen zondag een discussie over moslimfeminisme, en nodigde mij uit om een aftrap te komen geven met een inleiding van een kwartier. Waarop een hele reeks jongere vrouwen in zou gaan. Erg leuk dat ik daarvoor gevraagd was, en dat troostte me dat ik daarvoor de discussie met Manji en al Sadaawi moest verlaten.
Lees verder
Hatice Onat en Havva Yarali van het maandblad Dogus, voor Turkse Nederlanders, interviewden me onlangs. Voor de vaste bezoekers van dit weblog niet zo veel nieuws misschien. Maar ik vond het een heel prettig gesprek en voor mij goed om nog eens samen te vatten waar ik sta.
Hierbij.
Waar gaat Nederland naar toe? (deel 4)
Een interview met Anja Meulenbelt
“Er is niet één weg die tot emancipatie leidt ”
Lees verder
In Trouw verscheen op 10 mei de reactie van Ceylan Pektas- Weber op het artikel van Nahed Selim.
Dat artikel overlapt een beetje met Ceylan in Zijwind, maar ik vond het toch de moeite.
Hierbij.
DENK GOED NA OVER TEKSTEN IN DE KORAN.
MOSLIMFEMINISME
Lees verder
Mijn jaren zeventig
Het begin, althans voor mij: de democratiseringsgolf aan de Sociale Akademie. Nergens beschreven, want we waren geen deel van de studentenbeweging. Ik deed stage bij de werkende jongeren. Wat ik er uit meenam: hoe belangrijk het is om niet over mensen te praten maar met hen. Het ging over de mondigheid van de cliënten van hulpverlening en welzijnswerk, het ging over solidariteit en engagement. Het welzijnswerk is erg uit de mode. Toch zie ik hen nog steeds als de frontlinie in het buurtwerk, in de hulpverlening aan groepen die in de knel zitten, allochtonen in oude wijken, opbouwwerk met jongeren en ouderen, vluchtelingen, asielzoekers. Het thema van toen, de politisering van het welzijnswerk, actueler dan ooit.
Lees verder
Ik moest kiezen, ik was uitgenodigd voor de Vrouwenmoskee in de Balie en voor een discussie over moslimfeminisme van Vereniging Ettaouhid in Rotterdam. Ik koos het laatste. Helemaal geen spijt. Een zaal vol vrouwen én mannen, een boeiende spreekster, een discussie die echt een discussie werd omdat iedereen op het puntje van de stoel zat, heel erg betrokken. De gelegenheid om met mensen zelf te praten in plaats van óver hen.
(Malika Hamidi)
Lees verder
Joost Zwagerman, een van de autochtone Hirsi Ali fans, vindt de linkse kopstukken die niet openlijk met ‘de grondbeginselen van Hirsi Ali’s emancipatieprogramma’ instemmen blijk geven van benepen vrees. Want Hirsi Ali neemt volmondig en volhardend links-liberale standpunten in en opereert vanuit de traditie van activisme en feminisme, vindt hij. Dat ze bij de VVD terecht is gekomen is volgens Zwagerman (Volkskrant 31 januari) meer toeval, en te wijten aan het feit dat de PvdA zich oostindisch doof hield voor de door haar aangekaarte voetangels en klemmen in de huidige multicultuur. (Zal de VVD fijn vinden om te horen) En dat ze doorgaans wordt gesteund door een gezelschap publicisten en columnisten bij wie een zorg om een kennelijke islamisering van de Nederlandse samenleving beduidend groter is dan een solidariteit met verdrukte moslimvrouwen in binnen- en buitenland is ook haar schuld niet.
Lees verder