Donderdag. Vandaag bijna de hele dag op kantoor, iedereen gegroet, overal een praatje gemaakt, bij het huisbezoekenteam, de administratie, de werkplaats, nauwelijks kans gehad om naar buiten te gaan. En dat terwijl het hier voor ons doen al hoogzomerweer is, de meeste scholen al vrij hebben, en er nu op het strand van Gaza duizenden kindertjes schreeuwen om door mij op de foto gezet te worden. Fida heeft ook vrij en vindt het niks. Er is niks te doen. School is veel leuker. Nu moet ze wachten tot er in augustus het summercamp begint, met gehandicapte en niet-gehandicapte kinderen, en zij leidstertje mag spelen. Tenminste, als er genoeg geld is voor het kamp, want vorig jaar was er te weinig geld om ook de rolstoelkinderen uit het zuiden te laten komen. Dit jaar kunnen we in ieder geval al de vrolijke mededeling doen dat we van de Nederlandse donaties een fikse bijdrage kunnen leveren, dat wil zeggen, als dat geld niet nog veel harder nodig is voor andere zaken.
Lees verder →

Khaled Abu Zaid is zelf gehandicapt, door polio, en door het verblijf in de gevangenis als jonge verzetsstrijder. In de gevangenis begon hij na te denken wat hij met zijn leven wilde doen toen hij er na zeven jaar uitkwam. Een organisatie opzetten, bestuur door gehandicapten zelf, om in de breedste zin van het woord op te komen voor de belangen van mensen met een handicap. Die organisatie is er, het NCCR (National Center for Community Rehabilitation) Wij, van Stichting Kifaia, ondersteunen die organisatie al jaren, door fondsenwerving, door training voor hen te organiseren.

Lees verder →

(Ramadan met zijn zoontjes)

Het verhaal over het schieten in Khan Younis, dat waren Hamas en de militante vleugel van Fatah die raketten afschoten op de nederzettingen, nadat de Israeli’s een meisje en haar vader hadden doodgeschoten. Vervolgens schoot het leger weer op Khan Younis, vanuit tanks en helikopters. Maar er zijn geen doden gevallen. Israel zegt uiteraard dat de dood van dat meisje een vergissing was en dat ze het zullen ‘onderzoeken’, en omdat het een vergissing was is het de schuld van de Palestijnen dat ze de wapenstilstand hebben doorbroken. Het is een erg bekend verhaal ondertussen, maar zo te zien wankelde de hudna even maar houdt het nog. Insha’ Allah
Lees verder →

27 januari 2005, donderdag

Onderweg naar het kantoor. Fatma wil falafel meenemen voor een van haar dochters die meegekomen is en nog niet heeft ontbeten. Falafel zoals het hoort, op straat gemaakt, vers uit de hete olie.
Lees verder →

Kort verslag vandaag. Niet omdat we niets hebben gedaan, maar omdat we een groot deel van de dag hebben gepraat.

Eerst een bezoekje aan Beit Hanoun, in het noorden. Dat was een dorp tussen de boomgaarden en groene tuinen. Er is niet veel van over. Het is grotendeels verwoest. Systematisch zijn de olijvenbomen en sinaasappelbomen ontworteld door het leger, hectare na hectare na hectare is alleen dor zand over, met daartussen het puin van de huizen die zijn opgeblazen of kapot gebulldozerd. We kwamen niet ver. Nasser zag twee helikopters in de lucht hangen. Niet pluis. Nog voordat we de verwoeste huizen en de geheel vernietigde fabriek bereikten draaiden we om en gingen terug.
Lees verder →

Vroeg op. De visafslag onder de flat heeft me al wakker geschreeuwd. Nassir de chauffeur komt me halen. Ik ga iedereen groeten op het centrum, al die mensen die ik nu al jaren ken en die me zo dierbaar zijn. Twee Mohammeds, de dunne en de jonge, Wa’ el, Ghassim, Fatma, Jahya, Reem, Zarifa en Ratiba, die zegt, ‘I feel you family, habibti’. Ik word er elke keer zo ontzettend ontroerd en verlegen van. Maar ik begrijp ook waar het over gaat. Er komen hier bijna geen buitenlanders meer. De meeste grote organisaties hebben hun medewerkers teruggetrokken. Het wordt steeds moeilijker om er in te komen. Zolang wij steeds weer terugkomen, hoe moeilijk ze het ons ook maken, is er hoop.

Lees verder →

Ik ben in Gaza!
Een makkelijke reis. Op Ben Gurion vroegen ze me niet eens wat ik ging doen, bij grenspost Erez was ik er zo doorheen. De enige verandering: in plaats van door met een soldaat met het wapen in de aanslag begeleid te worden naar de “Palestijnengang” die naar de andere kant leidt werd ik nu onverschillig weggewuifd: ga maar. En nog een verrassing, er mogen weer arbeiders naar hun werk in Israel, dus met mij liepen een paar honderd mannen door de gang. Aan de Palestijnse kant twee officieren met een schriftje achter een tafeltje, die mijn naam en paspoort opschreven. Ahlan. Welkom. Of ik een sigaretje wilde terwijl ik op de taxi bleef wachten.

Lees verder →