(Distributie van meel door de UNRWA)

De eerste indruk, toen we na ruim een half jaar weer in Gaza waren: dat het er beter uitzag, meer mensen op straat, een vrolijke drukte in de parkjes van de Omar al Mukhtarstraat, al viel het meteen op: de vrouwen in het ene parkje, de mannen in het andere. Toch de invloed van Hamas. We hadden het gehoord; Hamas was sinds de machtsovername veel beter in staat om al die onduidelijke bendes die in Gaza huishielden sinds de boycot en de gestegen armoede aan banden te leggen. We liepen als buitenlanders dus geen gevaar meer dat we gekidnapt zouden worden, en we konden weer komen. (We, moet ik even uitleggen, zijn de mensen van Stichting Kifaia, die al bijna tien jaar een organisatie voor gehandicapten in de Gazastrook ondersteunen).
Lees verder →

Terugkijken op die paar dagen daar. Dit was ons voornaamste doel: nadat we er sinds januari niet meer waren geweest wilden we weer direct contact, en in dat contact te weten komen hoe het echt met Gaza gaat, met de samenleving als geheel, met de mensen die we kennen, met het werk van het NCCR – de club voor gehandicapten – en wat de veranderingen werkelijk betekenen, sinds de top van Fatah is verdwenen en Hamas de macht heeft overgenomen.
Lees verder →

Joes Meens:

Vrijdag 3 november. In Beit Hanoun, een dorp in het noorden van de Gazastrook vlak tegen de Israëlische grens, heeft een aantal mannen zich verschanst in een moskee, om te voorkomen dat ze opgepakt worden en naar Israel gedeporteerd worden. Het Israëlische leger maakt zich op voor een aanval en een groep vrouwen besluit als een menselijk schild zich voor de tanks op te stellen. En vervolgens wordt er gewoon geschoten. Het journaal meldt enkele doden en gewonden. Het bekende akelige gevoel bekruipt me: weer nieuwe patiënten voor ons home care team.
Lees verder →

Te gast: Joes Meens van Stichting Kifaia

10 jaren Kifaia, what’s the difference of what makes the difference?

Het is goed weer in Gaza te zijn. Voor mij was het meer dan negen maanden geleden. 9 maanden waarin weer verschrikkelijk veel is gebeurd in dit land dat door de hele wereld lijkt te zijn vergeten. Na de ontruiming van de settlements en de terugtrekking van het Israëlische leger leek er weer hoop op een betere toekomst te zijn. Maar waar sommige deskundigen bang voor waren werd helaas waarheid: met het wegvallen van de externe vijand kwamen de interne conflicten die jarenlang onder de oppervlakte bleven in alle hevigheid naar boven. Door de uitslag van de verkiezingen ontstond een machtsvacuüm dat opgevuld wordt door allerlei facties en groeperingen die nauwelijks in toom te houden zijn. De regelmatige lezers van Anja’s weblog zijn hierover uitvoerig geïnformeerd.
Lees verder →

We zijn in Gaza. Reis zonder moeilijkheden. Bij Erez was het uitgestorven. Tienersoldaatjes hingen er verveeld bij. Niemand interesseerde zich voor onze koffersw, dus ik hoefde al die fietslampjes niet uit te leggen, en Joes zijn koffer vol medicijnen niet.
Lees verder →

Voordat Jan en Annelies vertrekken gaat Annelies nog even mee op huisbezoek. Zodat ze nog even wat kan zien van de andere kant van Gaza, en niet alleen het mooie hotel waar we in werkten, onze grote flat, het kantoor en de mooie flat van Sana’a. Het huisbezoekteam van het NCCR komt overal waar ze nodig zijn, en waar er aan huis gebonden gehandicapten zijn die zorg nodig hebben, dus als we met ze meegaan is het elke keer weer een verrassing, de ene keer komen we bij een redelijk welgesteld lerarengezin met twee kinderen, waarvan er een een genetische ziekte heeft, de andere keer bij een gezin in armoede met zes kinderen waarvan er vijf niet kunnen lopen. Ik heb dokter Adnan in laten fluisteren dat ik graag een beetje armoede wil zodat Annelies niet weer zo’n keurige flat van binnen ziet. Dat hebben ze in hun oren geknoopt dus ze hebben een flink blik ellende opengetrokken.
Lees verder →