Dinsdag, dus Den Haag. Buitenland. Korte plenaire. Geen commissie. Wel fractieoverleg, want Tiny is weer terug uit de Palestijnse gebieden. Hebben elkaar veel te vertellen. Tiny neemt van mij het debat over de arbeidsmarkt over, volgende week, want dan zit ik op mijn beurt in Palestina. Eind van de middag ga ik met Leo van Stichting Kifaia op bezoek bij de Palestijnse vertegenwoordiging in Nederland, kennis maken met onze nieuwe ambassadeur, Somaia Barghouti.
Lees verder →

Er komt een ouder echtpaar binnen op het kantoor, terwijl ik aan de Kifaia Nieuwsbrief zit te werken. Zwaar gelovig, man met baard en wollen muts, geeft me geen hand, vrouw helemaal ingepakt in het zwart met ook een gezichtssluier, haar ogen glinsteren achter een bril. Ze praten zacht en bescheiden. Ze komen om hulp vragen voor hun dochter, die heeft pampers nodig, en fysiotherapie.
Lees verder →

Ochtend op kantoor. Eindelijk doet het computerprogramma het. We spreken de financien door. Er moet nog ergens geld vandaan komen. Rianne van het Liliane Fonds belt. We beloven haar een foto van haar drie correspondenten. Hierbij Rianne. Maha, Ramadan, Fatma.
Lees verder →

Iedereen zat aan de buis gekluisterd op kantoor. Er was weinig verkeer op straat, ongeveer zoals bij ons als er een belangrijke voetbalwedstrijd is. Op de tv zag ik een rij ernstige oudere heren in pak en das. Een vreselijke regeringscrisis? Nee, dit is de jaarlijkse bekendmaking van de resultaten van de eindexamens van middelbare scholen, een grote nationale gebeurtenis. Plechtig worden de namen genoemd van de tien leerlingen die de beste cijfers hebben gehaald. Bijna allemaal meisjes, en de meesten uit Rafah, het arme zuiden. Dit bepaalt wie er naar de universiteit kan, wie een beurs kan krijgen. Op straat worden kranten verkocht waarin de duizenden namen van de jongeren die het hebben gehaald. En alsof het echt een wedstrijd is juichen mensen wanneer er een winnaar is uit de eigen plaats, Khan Younis, Jabalya.
Lees verder →

Vanochtend om zes uur wakker vanwege het luide enthousiasme waarmee het nieuwe leger onder de ramen van onze flat aan het oefenen is.

Voor zover als dat gaat probeer ik de berichten uit Nederland te volgen. Ik begrijp heel goed dat er veel mensen bang en kwaad zijn, en ook zoeken naar degenen op wie ze hun woede kunnen richten. Deel de dubbele gevoelens van moslim Nederlanders die bang zijn dat de vreselijke aanslag in Londen om zal slaan in een nog verdere anti-moslimstemming in ons land, en dus duidelijk willen maken dat ze niets te maken hebben met terrorisme. Aan de andere kant, waar komt deze idiote gedachte vandaan dat alle moslims zich moeten verantwoorden voor de daden van een stelletje krankzinnigen? Die opvatting bereikt nu ook mij als zogenaamde ‘moslimvriendin’. Dat schijnt tegenwoordig iets ergs te zijn, een moslimvriendin.
Lees verder →