Ogestuurd door het NCCR in Gaza, de organisatie voor gehandicapten waar Stichting Kifaia mee samenwerkt.
Een alledaags verhaal
Het gebeurde in een erg arm dorp in Gaza waar een gezin bij elkaar zat in hun huisje. De Hajaj familie werd geraakt door een Israelische raket, die gemaakt was door Amerikaanse handen. Zulke bloedstollende beelden maken ons bang, en we voelen medelijden.
Lees verder
Khaled Abu Zaid, onze vriend en collega in Gaza, oprichter van het centrum voor gehandicapten dat wij van Stichting Kifaia ondersteunen, zou vandaag in Nederland zijn geweest, met zijn zooontjes. De visa lagen klaar. Maar de grens is nog steeds dicht en ging ook gisteren niet open. Dit is de speech die hij zou hebben uitgesproken op het Museumplein.
(summary at the end)
Leo en ik waanden ons bijna in Gaza, toen we aan kwamen zetten met onze spullen van Stichting Kifaia in de Meervaart in Amsterdam. Het Palestijns Platform voor Mensenrechten en Solidariteit had een groot festival georganiseerd om de Palestijnen te ondersteunen. Veel Palestijnse en Marokkaanse Nederlanders. Mohammed Cheppih als de grote organisator achter de schermen, en met Amani was hij op het podium ook nog de ceremoniemeester en leidde hij de veiling. Want de bedoeling was dat we niet alleen bij elkaar zouden zitten en kwaad en verdrietig worden over wat er in Palestina allemaal gebeurt. De bedoeling was dat we onze solidariteit om zouden zetten in klinkende munt. En dat gebeurde.
Lees verder
Voordat Jan en Annelies vertrekken gaat Annelies nog even mee op huisbezoek. Zodat ze nog even wat kan zien van de andere kant van Gaza, en niet alleen het mooie hotel waar we in werkten, onze grote flat, het kantoor en de mooie flat van Sana’a. Het huisbezoekteam van het NCCR komt overal waar ze nodig zijn, en waar er aan huis gebonden gehandicapten zijn die zorg nodig hebben, dus als we met ze meegaan is het elke keer weer een verrassing, de ene keer komen we bij een redelijk welgesteld lerarengezin met twee kinderen, waarvan er een een genetische ziekte heeft, de andere keer bij een gezin in armoede met zes kinderen waarvan er vijf niet kunnen lopen. Ik heb dokter Adnan in laten fluisteren dat ik graag een beetje armoede wil zodat Annelies niet weer zo’n keurige flat van binnen ziet. Dat hebben ze in hun oren geknoopt dus ze hebben een flink blik ellende opengetrokken.
Lees verder
Dinsdag, dus Den Haag. Buitenland. Korte plenaire. Geen commissie. Wel fractieoverleg, want Tiny is weer terug uit de Palestijnse gebieden. Hebben elkaar veel te vertellen. Tiny neemt van mij het debat over de arbeidsmarkt over, volgende week, want dan zit ik op mijn beurt in Palestina. Eind van de middag ga ik met Leo van Stichting Kifaia op bezoek bij de Palestijnse vertegenwoordiging in Nederland, kennis maken met onze nieuwe ambassadeur, Somaia Barghouti.
Lees verder
Gisteren te gast op het Nieuwjaarsfeestje van de SP Rotterdam, tevens de aftrap voor de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Had mijn camera thuis laten liggen, dus helaas geen vrolijke reportage, die anders altijd bij de service van de zaak hoort. Mooie speech van Theo Cornelissen, en ook Krista van Velzen, met een flinke peptalk was goed op dreef.
(Krista en ik, foto Theo)
Lees verder
Mensen vragen ons wel eens waarom onze stichting waarmee we gehandicapten in Gaza ondersteunen Kifaia heet en wat het betekent.
Dit is Kifaia, samen met Alexandra op de foto.
Er komt een ouder echtpaar binnen op het kantoor, terwijl ik aan de Kifaia Nieuwsbrief zit te werken. Zwaar gelovig, man met baard en wollen muts, geeft me geen hand, vrouw helemaal ingepakt in het zwart met ook een gezichtssluier, haar ogen glinsteren achter een bril. Ze praten zacht en bescheiden. Ze komen om hulp vragen voor hun dochter, die heeft pampers nodig, en fysiotherapie.
Lees verder
Ochtend op kantoor. Eindelijk doet het computerprogramma het. We spreken de financien door. Er moet nog ergens geld vandaan komen. Rianne van het Liliane Fonds belt. We beloven haar een foto van haar drie correspondenten. Hierbij Rianne. Maha, Ramadan, Fatma.
Lees verder
