Iedereen zat aan de buis gekluisterd op kantoor. Er was weinig verkeer op straat, ongeveer zoals bij ons als er een belangrijke voetbalwedstrijd is. Op de tv zag ik een rij ernstige oudere heren in pak en das. Een vreselijke regeringscrisis? Nee, dit is de jaarlijkse bekendmaking van de resultaten van de eindexamens van middelbare scholen, een grote nationale gebeurtenis. Plechtig worden de namen genoemd van de tien leerlingen die de beste cijfers hebben gehaald. Bijna allemaal meisjes, en de meesten uit Rafah, het arme zuiden. Dit bepaalt wie er naar de universiteit kan, wie een beurs kan krijgen. Op straat worden kranten verkocht waarin de duizenden namen van de jongeren die het hebben gehaald. En alsof het echt een wedstrijd is juichen mensen wanneer er een winnaar is uit de eigen plaats, Khan Younis, Jabalya.
Lees verder →

Vanochtend om zes uur wakker vanwege het luide enthousiasme waarmee het nieuwe leger onder de ramen van onze flat aan het oefenen is.

Voor zover als dat gaat probeer ik de berichten uit Nederland te volgen. Ik begrijp heel goed dat er veel mensen bang en kwaad zijn, en ook zoeken naar degenen op wie ze hun woede kunnen richten. Deel de dubbele gevoelens van moslim Nederlanders die bang zijn dat de vreselijke aanslag in Londen om zal slaan in een nog verdere anti-moslimstemming in ons land, en dus duidelijk willen maken dat ze niets te maken hebben met terrorisme. Aan de andere kant, waar komt deze idiote gedachte vandaan dat alle moslims zich moeten verantwoorden voor de daden van een stelletje krankzinnigen? Die opvatting bereikt nu ook mij als zogenaamde ‘moslimvriendin’. Dat schijnt tegenwoordig iets ergs te zijn, een moslimvriendin.
Lees verder →

Donderdag. Vandaag bijna de hele dag op kantoor, iedereen gegroet, overal een praatje gemaakt, bij het huisbezoekenteam, de administratie, de werkplaats, nauwelijks kans gehad om naar buiten te gaan. En dat terwijl het hier voor ons doen al hoogzomerweer is, de meeste scholen al vrij hebben, en er nu op het strand van Gaza duizenden kindertjes schreeuwen om door mij op de foto gezet te worden. Fida heeft ook vrij en vindt het niks. Er is niks te doen. School is veel leuker. Nu moet ze wachten tot er in augustus het summercamp begint, met gehandicapte en niet-gehandicapte kinderen, en zij leidstertje mag spelen. Tenminste, als er genoeg geld is voor het kamp, want vorig jaar was er te weinig geld om ook de rolstoelkinderen uit het zuiden te laten komen. Dit jaar kunnen we in ieder geval al de vrolijke mededeling doen dat we van de Nederlandse donaties een fikse bijdrage kunnen leveren, dat wil zeggen, als dat geld niet nog veel harder nodig is voor andere zaken.
Lees verder →

Khaled Abu Zaid is zelf gehandicapt, door polio, en door het verblijf in de gevangenis als jonge verzetsstrijder. In de gevangenis begon hij na te denken wat hij met zijn leven wilde doen toen hij er na zeven jaar uitkwam. Een organisatie opzetten, bestuur door gehandicapten zelf, om in de breedste zin van het woord op te komen voor de belangen van mensen met een handicap. Die organisatie is er, het NCCR (National Center for Community Rehabilitation) Wij, van Stichting Kifaia, ondersteunen die organisatie al jaren, door fondsenwerving, door training voor hen te organiseren.

Lees verder →

(Ramadan met zijn zoontjes)

Het verhaal over het schieten in Khan Younis, dat waren Hamas en de militante vleugel van Fatah die raketten afschoten op de nederzettingen, nadat de Israeli’s een meisje en haar vader hadden doodgeschoten. Vervolgens schoot het leger weer op Khan Younis, vanuit tanks en helikopters. Maar er zijn geen doden gevallen. Israel zegt uiteraard dat de dood van dat meisje een vergissing was en dat ze het zullen ‘onderzoeken’, en omdat het een vergissing was is het de schuld van de Palestijnen dat ze de wapenstilstand hebben doorbroken. Het is een erg bekend verhaal ondertussen, maar zo te zien wankelde de hudna even maar houdt het nog. Insha’ Allah
Lees verder →

27 januari 2005, donderdag

Onderweg naar het kantoor. Fatma wil falafel meenemen voor een van haar dochters die meegekomen is en nog niet heeft ontbeten. Falafel zoals het hoort, op straat gemaakt, vers uit de hete olie.
Lees verder →