Kort verslag vandaag. Niet omdat we niets hebben gedaan, maar omdat we een groot deel van de dag hebben gepraat.

Eerst een bezoekje aan Beit Hanoun, in het noorden. Dat was een dorp tussen de boomgaarden en groene tuinen. Er is niet veel van over. Het is grotendeels verwoest. Systematisch zijn de olijvenbomen en sinaasappelbomen ontworteld door het leger, hectare na hectare na hectare is alleen dor zand over, met daartussen het puin van de huizen die zijn opgeblazen of kapot gebulldozerd. We kwamen niet ver. Nasser zag twee helikopters in de lucht hangen. Niet pluis. Nog voordat we de verwoeste huizen en de geheel vernietigde fabriek bereikten draaiden we om en gingen terug.
Lees verder →

Vroeg op. De visafslag onder de flat heeft me al wakker geschreeuwd. Nassir de chauffeur komt me halen. Ik ga iedereen groeten op het centrum, al die mensen die ik nu al jaren ken en die me zo dierbaar zijn. Twee Mohammeds, de dunne en de jonge, Wa’ el, Ghassim, Fatma, Jahya, Reem, Zarifa en Ratiba, die zegt, ‘I feel you family, habibti’. Ik word er elke keer zo ontzettend ontroerd en verlegen van. Maar ik begrijp ook waar het over gaat. Er komen hier bijna geen buitenlanders meer. De meeste grote organisaties hebben hun medewerkers teruggetrokken. Het wordt steeds moeilijker om er in te komen. Zolang wij steeds weer terugkomen, hoe moeilijk ze het ons ook maken, is er hoop.

Lees verder →

Ik ben in Gaza!
Een makkelijke reis. Op Ben Gurion vroegen ze me niet eens wat ik ging doen, bij grenspost Erez was ik er zo doorheen. De enige verandering: in plaats van door met een soldaat met het wapen in de aanslag begeleid te worden naar de “Palestijnengang” die naar de andere kant leidt werd ik nu onverschillig weggewuifd: ga maar. En nog een verrassing, er mogen weer arbeiders naar hun werk in Israel, dus met mij liepen een paar honderd mannen door de gang. Aan de Palestijnse kant twee officieren met een schriftje achter een tafeltje, die mijn naam en paspoort opschreven. Ahlan. Welkom. Of ik een sigaretje wilde terwijl ik op de taxi bleef wachten.

Lees verder →

In een vliegtuig vol met ‘Christenen voor Israël’ gingen Jan Andreae, vriend en medewerker van Stichting Kifaia en ik woensdag naar Tel Aviv, na een uurtje hangen bij de security om uit te leggen wat we daar gingen doen. ’s Avonds zaten we in ons geliefde Jerusalem Hotel in het Palestijnse deel van de stad, met wijn en shisha, waterpijp. Voor mij is het altijd een beetje thuiskomen. Afpraak met Rula Halawani, oude vriendin, op het binnenplaatsje van het hotel, een bekende ontmoetingsplaats voor buitenlandse Palestinagangers en linkse en radicale Israeli’s die zich niets aantrekken van de opgelegde segregatie. Ik kom er altijd bekenden tegen. Altijd feest. Oorlog of geen oorlog, er is muziek, er wordt gedanst, zaterdags speelt er een joodse jazzpianiste.

Lees verder →

Na in de volkskrant de kop te hebben gelezen dat alle buitenlanders weg moeten uit Irak, en na twee dagen geen berocht van ‘onze jongens’ was ik toch wel opgelucht toen ik de verslagen weer op de website zag. Ik weet hoe het is: als ik in Gaza ben zijn de thuisblijvers berzorgder dan ik. Ik denk gewoon: niet gaan staan waar de bommen vallen. Maar op de tv zie je alleen waar het heel erg is.
Affijn, ze zijn er nog gelukkig, hier een foto met Tiny en Serdar.

Ik ga zelf een rare klus doen. Met mijn collega Jan vlieg ik vandaag naar Tel Aviv, dan naar Jeruzalem waar we een vriendin treffen, morgen reizen we naar grenspost Erez van Gaza, waar we een afspraak hebben met de hoogste legerleiding, of we als Stichting Kifaia erkend worden zodat we in Gaza ons werk weer kunnen doen, en dan vliegen we weer terug. Morgenavond ben ik er weer, Insha’Allah.