De hulpverlenings-industrie in Gaza (2)


(Op bezoek bij een van de vele sub-afdelingen van de VN)

Elke donororganisatie heeft zijn eigen filosofie, zijn eigen doelen, zijn eigen werkwijze, zijn eigen beperkingen, en zijn eigen manier waarop je een voorstel in moet dienen. Sommige van die organisaties vonden heel goed bedoeld dat ze een organisatie niet alleen maar geld moesten geven, maar zich ook met van alles moesten bemoeien, soms met een kant en klaar schema: het eerste jaar moeten ze zich bezighouden met dit, en dan met dat, en dan met capacity building en advocacy want daar leerden ze van – zonder zich af te vragen of dat nou was waar de organisatie behoefte aan had of een keuze voor zou maken als ze niet onder druk gezet zouden worden. En uiteraard komen organisaties die in geldnood zitten in de verleiding om te doen wat de donor met die zak met geld ze wil laten doen.
Lees verder

De hulpverlenings-industrie in Gaza (1)


(Het VN gebouw in Gaza)

Op dit weblog schreef ik al eerder over de wijze waarop Gaza, die immense openluchtgevangenis, kunstmatig afhankelijk wordt gehouden van buitenlandse hulp. Lees, voor wie dat nog niet deed, mijn verhalen over Sara Roy, de econome die Gaza heel goed kent en het begrip ‘de-development’ heeft geintroduceerd: de moedwillige vernietiging van Gaza’s infrastrcutuur en daarmee hun vermogen om in eigen levensonderhoud te voorzien – waar in feite alle mogelijkheden voor aanwezig zijn. Gaza is geen ontwikkelingsland. Het is een land met een hoogopgeleide bevolking, en zonder blokkade en bezetting zouden ze heel goed hun eigen industrie kunnen runnen, werkplaatsjes kunnen laten werken aan kleding en meubels, hun groente kunnen exporteren, hun bevolking van vis voorzien, en zouden mensen het land in en uit kunnen voor de handel, voor opleidingen elders, en om tijdelijk ergens anders te werken – zoals tien jaar geleden nog duizenden Gazanen in Israël werkten als zeer gewaardeerde bouwvakkers. Zie over Roy: hier. En lees ook over Shir Hever, hier.
Lees verder

Bericht uit Gaza (3)

Deny de Jong, die als adviseur functioneert voor het NCCR (de National Center for Community Rehabilitation, een Palestijnse organisatie voor mensen met een lichamelijke handicap) en wij van Stichting Kifaia, zijn bezig met het opzetten van een project om jongeren met een handicap een betere positie in de samenleving te geven. De grootste wens van de jongeren is werk. En een mogelijkheid is het meehelpen starten van kleine bedrijfjes, een winkel om mobieltjes te repareren, een supermarktje, maar er zijn ook mogelijkheden dat er werk vanuit Nederland dat op de computer gedaan kan worden wordt ge-outsourced naar Gaza.
Lees verder