Internationale Vrouwendag. Ik bracht die door in Utrecht waar een aantal vrouwengroepen samen met het Palestina Komitee een bijeenkomst hadden georganiseerd met speciale aandacht voor Palestijnse vrouwen. Met vooruitziende blik, zeker gezien de gebeurtenissen van de afgelopen tijd was er veel belangstelling, en konden we in de zaal een bont gezelschap aantreffen: Nederlandse Palestijnen, veel dames van Vrouwen voor Vrede, activisten en een paar (te weinig) politici.
Lees verder
Israelische journalist Tom Segev, bekend om de dikke historische studies die hij schreef, onder andere ‘The Seventh Million’ over de niet bepaald verheffende manier waarop de jonge staat Israel omging met de overlevenden van de Holocaust, schrijft deze week een stuk in Haaretz over de kwestie met de schoolboeken voor joodse en Arabische kinderen in Israel.
Lees verder
In de ‘enige democratie in het Midden-Oosten’ is weer een klein relletje. De minister voor Onderwijs Yuli Tamir ligt onder vuur bij de rechtse vleugel van de Knesset. Haar misdrijf: ze vindt het goed dat in de geschiedenisboekjes voor de Arabische kinderen in Israel vermelding wordt gemaakt van de ‘Nakba’, de grote ramp van 1948.
Lees verder
Lucas Catherine schreef een chronologie van wat er Gaza gebeurde. Catherine is heel goed geïnformeerd, en schreef meerdere boeken over de Palestijns/Israëlische situatie, die in Belgiê verschenen. (Helaas hebben wij ook zo ons chauvinisme, en zijn weinig op de hoogte van wat er in ons buurland in het Nederlands verschijnt)
Lees verder
Veel over Israël en Palestina in de media uiteraard. Morgen is het officieel 40 jaar geleden dat Israel de Westoever en de Gazastrook veroverde en de bezetting begon. Eerst nog een redelijk te verdragen bezetting: voor sommige Palestijnen was dat de eerste keer sinds jaren dat ze Israel binnen konden en konden gaan kijken naar hun oude huizen – die er niet meer waren, of waar nu Israelische joden in woonden. Ook begon er een stroom van arbeiders op gang te komen, Palestijnen die in Israel konden werken, als dagloner vaak, in de bouw. Hardwerkende mensen die met een minimaal loon genoegen namen.
Lees verder
Samenvatting van de lezing van Ilan Pappé, gehouden in Desmet, Amsterdam, op 28 januari 2007.
Het was op 10 maart 1948, in een huis in Tel Aviv dat het rode huis werd genoemd, dat 11 mannen besloten om een miljoen mensen van hun land en uit hun huizen te verdrijven. En dat gebeurde. De halve bevolking van het toenmalige Palestina werd verdreven, de helft van hun dorpen vernietigd. Er zijn geen notulen van die vergadering op 10 maart gevonden, maar de geschiedenis kon gereconstrueerd worden aan de hand van documenten die nu beschikbaar zijn. Bovendien, de concrete gevolgen ervan werden destijds openlijk in de kranten besproken. Met de internationale normen van nu zouden we dat ‘etnische zuivering’ noemen. En dat is een misdaad tegen de menselijkheid. De elf mensen die er toe besloten zijn misdadigers. Maar zo worden ze in Israel, en verder in de wereld, niet gezien. Integendeel. De bekendste van hen was Ben Goerion.
Lees verder
Elk jaar op 15 mei wordt de dag herdacht dat de Palestijnen hun land verloren. De mensen van het NCCR waar ik voor werk doen hun witte jasjes aan, laden de mensen die niet kunnen lopen in een busje en daar gaan we.
Zaterdag 15 mei. De weg tussen Gazastad en het zuiden is nog steeds afgesloten. Ramadan woont in een van de middenkampen, Bureije kamp. Dus moet hij over het strand naar huis, onder de tanks door. Jan en ik zijn met hem gaan kijken, hoe hij en dr. Wa’el met de massa mensen mee door het zand loopt. Vandaag is het lastig, want de zee is hoog, en er is geen strook hard nat zand waar een auto op kan rijden. De ezelskarretjes redden het, en de tractoren kunnen het. Daarmee wordt het voedsel van het zuiden naar de stad gebracht, en soms zitten er hele families op de ezelskarren, ouderen, moeders met babies. Ambulances komen er niet door. En iedereen loopt zo snel mogelijk, voor het geval een van de tanks boven de duinen opeens gaat schieten. Gisteren was er een gewone personenauto die het toch probeerde. Die kwam vast te zitten in het zand. Ramadan zag hoe een tank op de auto begon te schieten. Een moeder en vier kinderen gewond. Omstanders lukte het om ze uit de auto te trekken en weg te dragen. Ze leven nog. Geen krantenbericht.
