En het geschiedde dat er binnen twee weken drie nieuwe bijbelvertalingen kwamen. Dat wil zeggen, twee hele, de Naardense bijbel en de officiële nieuwe vertaling, de NBV. En dan zijn Huub Oosterhuis en Alex van Heusden ook al jaren bezig om boek voor boek de bijbel opnieuw te vertalen, Genesis, Exodus en nu Numeri. (Hierbij de foto’s, van de boekpresentatie in boekhandel Scheltema, maandagmiddag)
Voor Trees en Ali
Dit zongen we gisteren in mijn kerk, lied van Huub Oosterhuis en Antoine Oomen, en ik moest aan jullie denken, aan Sakhnin, en aan de Dag van het Land.
Hoe verder onze ogen reiken
hoe verder weg de bergen wijken
van rood en goud ons toegezegd.
En dood de grond en onder boven –
zwart masker voor de zon geschoven,
ontij ongeest onland onrecht.
Lees verder
In Trouw verscheen een recensie van Socialisme, What’s left? die geen recensie was. (Ik kan het krantenartikel even niet vinden, het komt wel weer boven tafel). Het enige dat de journalist kennelijk interesseerde was dat ik als enige auteur in dat boekje mijn eigen artikel had uitgekozen om te becommentariëren. Dit was de opdracht aan een aantal auteurs, waaronder Huub Oosterhuis, Jan Pronk, Milo Anstadt en Hajo Klamer, om een klassieke tekst te nemen en uit te leggen op welke wijze die tot inspiratie had gediend. Oosterhuis koos de bijbel, andere auteurs kozen Marx en tja, als ik terugdacht aan de tijd dat wij van het feminisme en het socialisme zochten naar teksten die ons iets duidelijk konden maken over de verbinding tussen die twee denkwerelden, dan moest ik toegeven dat het twee stapeltjes materiaal bleven tot we via Engeland en de VS op het spoor kwamen van de theorie van de huishoudelijke arbeid en ik daar een stuk over schreef, de ekonomie van de koesterende funktie, dat nog lange tijd in de femsoc beweging en daarbuiten een ogen openende rol speelde. Dus ik koos, met pret en met instemming van Ronald van Raak, de samensteller, mijn eigen artikel. Meulenbelt tussen God en Marx, ik zag daar de humor wel van in.
Lees verder
Gegaan: Wil de Bruijn. Ze had weer een zacht mollevellletje op haar hoofd na de bestralingen, ze genoot na de dienst van haar biertje, maar ze heeft het niet gered, ze is toch overleden.
Gekomen: Jonas Jonathan, zoon van Trijntje en Sander, kleinzoon van Huub Oosterhuis. Nieuw mens. Welkom, Jonas.
Een opfrissingscursus socialisme, voor wie het woord een beetje afgesleten en dof geworden is, voor wie moeite heeft om de vraag te beantwoorden, wat is dat tegenwoordig nog in deze wereld, socialisme? is What’s Left een inspirerend boekje. Tenminste, dat vind ik. Ik heb het nog niet uit, maar leg het na lezing van een stuk even weg omdat ik dan al vol zit met zinnen waarover ik na wil denken. Neem het eerste stuk, van Huub Oosterhuis. Helderder verwoord wat Jezus en Marx met elkaar te maken hebben (en wat niet) ben ik nog niet tegengekomen.
Lees verder
Na drie maanden zomerreces heeft mijn linkse kerk weer de eerste dienst. De Amsterdamse Studentenekklesia van Huub Oosterhuis. Pas als ik er zit merk ik hoe ik het heb gemist, die anderhalf uur op zondag dat ik de rust heb om opnieuw tot me door te laten dringen waar het om gaat in dit hectische leven, wat ik aan het doen ben en waarom. Mijn hele Eerste Kamer fractie is op bezoek, die willen ook wel eens meemaken wat dit is, met deze linkse kerk. Of ik van plan ben om ze allemaal te bekeren? Ik bekeer niemand. Maar het is fijn dat ze er zijn.
Lees verder
Tiny Kox is op de SP weblog een discussie begonnen over geloof en socialisme, en heeft daar zelf zijn credo aan toegevoegd. Een mooie en wezenlijke discussie.
Toen wij geinstalleerd werden voor het senatorschap moesten we kiezen, de eed of de belofte, met of zonder God. Tineke en ik deden met, Tiny en Ronald zonder, al overwoog de laatste even met de eed mee te doen vanwege de traditie waar hij wel van houdt. Dat kan dus bij de SP, dat je vanuit verschillende inspiratiebronnen bij hetzelfde punt uitkomt.
Lees verder
De Pinksterdienst in de Amsterdamse Studentenekklesia. Een mooie dienst. Rode bloemen. Het verhaal van de heilige geest die nederdaalde, vijftig dagen na de dood van Jezus van Nazareth, toen alles mislukt leek om nooit meer goed te komen. ‘En het geschiedde plotseling uit de hemel: geraas, als van een geweldige wind en vol daarvan werd heel het huis waar ze zaten. Voor hun ogen verschenen tongen van vuur die zich verspreiden en neerdaalden op hen. En vervuld werden allen van de heilige geest en zij begonnen het woord te spreken met andere tongen. Allen raakten buiten zichzelf. Maar sommige zeiden smalend: die daar? Die zijn vol jonge, zoete wijn.’
Mooi beeld: al die mensen van verschillende volken, sprekend met ‘andere tongen’ die elkaar opeens verstaan.
Lees verder
Ik dacht vroeger dat engelen van die zijige types waren in lange jurken. Niet de engelen van Huub Oosterhuis en Wouter Stips. In hun boek, Engelen en wij, heb je muggenengelen, engelen die zich als kat vermommen en engelen die brillen en horloges jatten.
Ik heb ook eens een verhaal over engelen geschreven voor Roodkoper, op verzoek van Huub.
Hier komt het:
Doden onbegraven,
één woestenij uw stad.
Opgejaagd, prijsgeschoten, als klein wild afgeslacht,
uw allerliefste mensen.
