Christendommelijk venijn


(Jan den Hertog)

Nu de ChristenUnie en de SGP samen met de PVV weer eens kamervragen gaan stellen om de minister zover te krijgen dat hij de ’terroristenaanhangers’ van de Gaza-boot strafrechtelijk gaat onderzoeken, en de activiteiten alvast maar verbieden – wat de minister niet gaat doen omdat hij dat niet kan – mag er wel even meer aandacht zijn voor de christenen die nog christenen zijn – dat wil zeggen die niet volautomatisch het nederzettingenbeleid en de onderdrukking van Palestijnen (ook de christelijke!) toejuichen. De christenen die niet, in de woorden van Den Hertog, denken dat God een zionist is, en kiest voor één volk tegen een ander. Hier het stuk dat de voorzitter van de Vrienden van Sabeel, Jan den Hertog schreef naar aanleiding van een congres dat ‘Christenen voor Israël’ hield over antisemitisme.
Lees verder

Waarom altijd Israël? (2)

(Vervolg op deel 1, hier)

Er zijn meerdere redenen waarom we ons meer interesseren voor wat Israël doet, dan voor de daden van andere landen. Een ervan is een hele simpele: we voelen ons meer verwant met de joodse bevolking van Israël dan met vele andere volkeren elders. De joodse Israëli’s komen voor een groot deel uit Europa, en we hebben een pijnlijk stuk van de geschiedenis gedeeld. En het is ook niet vreemd dat dat meer verontwaardiging oplevert: we zijn ook meer ondersteboven wanneer een vriend vreselijke dingen blijkt te hebben gedaan, dan wanneer het een vreemde is die we alleen uit de krant kennen.
Lees verder

Tony Judt over jodendom

Een persoonlijk antwoord op de vraag wat het betekent om joods te zijn. Dat is, als je niet gelovig bent, nog niet zo eenvoudig. Want dit is de vreemde afspraak: wie katholiek of protestant was, en het niet meer is, blijft zichzelf niet katholiek of protestant noemen, maar wie joods is blijft joods, ook als het geloof van de voorvaderen allang is opgegeven. Tony Judt in The New York Review of Books van 13 mei
Lees verder

Tony Judt over soberheid

Af en toe koop ik de New York Review of Books voor in de trein. Mijn plezier in de engelse taal houdt ongetwijfeld verband met het feit dat mijn liefdesleven in de wilde jaren zestig en zeventig zich grotendeels in het engels afspeelde, en ook al is dat lang geleden: engels blijft sexy. Maar de NYR koop ik zeker niet elke keer want het is een intimiderend blad. Het staat moedeloos makend vol met vreselijk interessante zaken die ik eigenlijk ook zou moeten lezen maar waar ik een week over zou doen, en de recensenten beschikken meestal over een literaire kennis waarvan ik niet begrijp hoe je die in één leven hebt kunnen vergaren, en mijn boekenkast is ook niet voor de poes hoor.
Lees verder

Tony Judt: “Het land is moe”

Ik ben een groot bewonderaar van Tony Judt, wat begon met zijn stellingname over de huidige politiek van de staat Israël. Wat hij zei was niet zo nieuw, dat hij het zei, een gerenommeerd intellectueel, een historicus met een meesterwerk – Postwar – op zijn naam waarin hij in één greep de naoorlogse geschiedenis van Europa, zowel west als oost samenvat, en een jood, die zonder excuses zegt: “het Israël van vandaag is slecht voor de joden”. Uiteraard kwam hem dat op een furieuze storm van protest te staan, pogingen om hem het spreken te beletten inclusief de geijkte verwijten dat hij een fanatieke, zelfhatende linkse jood zou zijn. (Meer over zijn stellingname over Israël hier.)
Lees verder

De paradigmastrijd vervolgd

Noem dit een tussenevaluatie. Hoe staat het met ‘de paradigmastrijd’?

Het was in 2001, in mijn boek De tweede intifada, dat ik de ‘paradigmastrijd’ introduceerde: een schema dat de posities verduidelijkt die er zijn in het debat over het Israelisch-Palestijnse ‘conflict’. Dit is wat ik zeg: kijkend naar de oorzaak van het conflict, en naar de schuld – of verantwoordelijkheid – ervoor, zijn er in grote lijnen drie uitgangspunten te onderkennen: paradigma 1: Israel is een klein land dat zich moet verdedigen tegen een vijandige Arabische omgeving, paradigma 2: het gaat om twee partijen die alletwee vechten om hetzelfde stukje land, paradigma 3: Israel heeft eerst de Palestijnen verdreven (de nakba) en vervolgens het laatste Palestijnse deel bezet.
Lees verder

Dagboek 1 augustus 2008

Ik zou me eens een tijdje minder bemoeien met mijn weblog, maar dat lukt nog niet zo erg. De reden is dat ik hard bezig ben aan mijn Palestina/Israëldossier en zo ontzettend veel tegenkom. Ik dacht dat ik met een paar weekjes zomervakantie wel door de grote bulk heen zou zijn, maar het dossier groeit en groeit, en er komen steeds meer interessante onderwerpen bij. Nu ben ik weer bezig aan een erg interessant artikel over de Arabische joden, de Mizrahim. En dankzij YouTube is er ook een waterval aan beeldmateriaal beschikbaar. Ik kom geweldige documentaires tegen, van Fisk, van Pilger, die nu online beschikbaar zijn. Het aantal nieuwe, en vaak interessante websites is ook niet meer te tellen. Dankzij Amazon kan ik boeken bestellen waaraan wordt gerefereerd, en die niet meer in de handel zijn – ik ben eigenwijs genoeg om alles graag zelf gelezen te willen hebben. Maar hoe meer ik lees en hoe meer ik weet hoe meer ik weet dat er nog veel meer te weten valt. Ik zou hier nog jaren zoet mee kunnen zijn. Je zou kunnen zeggen dat er geen enkel conflict in de wereld zo goed gedocumenteerd is. De vraag is of het helpt.
Lees verder